opnieuw skiën na blessure

Afgelopen skivakantie is onze dochter ongelukkig gevallen aan hoge snelheid, haar ski is niet gelost, gevolg: bewusteloos en met ernstige knieblessure per helikopter afgevoerd. Gelukkig droeg ze een helm! Ik zag het allemaal gebeuren. Wij werden nog nooit geconfronteerd met een ski-ongeluk, zijn allemaal gevorderde skiërs, maar nà het ongeluk stond ik met knikkende knieën bovenaan de rode piste, alhoewel ik niet eens gevallen ben. Mijn dochter, nog enkele operaties in het vooruitzicht zegt dat ze nooit meer durft te skiën. De skivakantie is voor ons altijd hét hoogtepunt van het jaar geweest, maar nu blijkt dat allemaal voorbij. Hoe zijn jullie met skiën omgegaan nà een blessure? Zou opnieuw les volgen wat vertrouwen kunnen geven? Zou de schrik om te vallen blijvend zijn? Ik vind het zo erg voor haar, ze is nog maar 16, en skiën was echt een passie voor haar.

*bericht bewerkt door moderator op 27 feb 2015 12:25: verhuisd naar het juiste subforum

Allereerst wil ik jullie sterkte wensen met het verwerken hiervan. Erg voor haar en het lijkt me ook erg voor jullie als ouder dit te hebben gezien. Is niet niks!
20 jaar geleden heb ik ook een megaklapper gemaakt; heftige toestand, daarna bijna been kwijt geraakt door posttraumatische dystrofie. Een jaar moeten revalideren, opnieuw moeten leren lopen, dat soort gedoe. Maar ook voor mij is skiën altijd mijn grootste passie geweest. Ondanks dat de artsen zeiden dat ik nooit meer zou mogen/kunnen skiën ben ik door die passie toch weer op de skies gestapt. Ik was enorm angstig geworden, durfde niet eens meer een blauwe piste af en mijn oplossing was: heel, heel, heel veel skimeters op de rollenband en indoor maken en heel veel korte tripjes naar het Sauerland. Heb altijd goede trainers gehad, ben technisch een zeer sterke skiër geworden maar als een kamikaze een berg afduiken doe ik ècht niet meer. Dus wanhoop niet. Eerst maar eens goed herstellen vd operaties en goed revalideren. Als de passie er was, gaat die ervoor zorgen dat ze uiteindelijk haar weg weer gaat vinden om weer te skiën. En wil ze dat niet: dan vindt ze misschien een andere passie! Wens haar heel veel sterkte voor de komende periode, vooral ook in het koppie!

mama on a mission in the snow

Dank je wel Rachel!! Geeft me toch weer hoop, ik lees dat je ook een mama bent. Vreselijk wat jij hebt meegemaakt, ook op jonge leeftijd waarschijnlijk.
Het lijkt me inderdaad een goed idee om na haar herstel voor te stellen om een paar keer voor enkele dagen naar het Sauerland te gaan. Valt het skiën dan niet mee, dan zit je niet direct de hele week vast. Al zal dat nog een jaartje duren…

Wat ze heeft meegemaakt is natuurlijk niet niks, dat ze zegt nooit meer te willen skiën is een eerste reactie, ik zou niet te snel panikeren. Enkel een idioot verandert nu eenmaal nooit van gedachte :)

Heb mensen met de meest uiteenlopende letsels het jaar na hun ongeluk opnieuw de latten weten aanbinden, schouderbreuken, spiraalbreuken, gebroken bekken… Allemaal gingen ze terug naar de sneeuw.

Denk wel dat het onverstandig is “om een jaartje over te slaan”, immers hoe langer je met iets wacht hoe moeilijker het wordt om de draad terug op te nemen. Volgend jaar misschien een skivakantie nemen in het laagseizoen, indien mogelijk? Drukke pistes in de krokus zijn nu niet echt bevorderlijk.

Eerst en vooral: veel beterschap! Elke skivakantie zie je wel iemand die een doodsmak gemaakt heeft en ben je stilletjes blij dat jij het niet moest zijn. Spijtig dat jullie deze vakantie de pechvogels zijn.
Dat gezegd zijnde: vergeet vooral niet de tijd te nemen om te genezen. Ik kan me best voorstellen dat het hele gebeuren heel beangstigend is geweest voor jullie beiden, dus is het echt niet abnormaal dat angst nu even de bovenhand neemt. Dat wil echter niet zeggen dat die angst per definitie blijvend is!
Net zoals het fysieke deel van de revalidatie is er ook een psychologisch herstelproces waar jullie door moeten gaan, en dat traject kan zeer individueel en verschillend zijn. Veel mensen zijn zelf in staat om – met wat tijd – die gevoelens een correcte plaats te geven, sommigen kunnen gebaat zijn met professionele begeleiding als alles te overheersend blijft na verloop van tijd. In België kan je altijd terecht bij een CAW, en meer dan waarschijnlijk gaan ze in het ziekenhuis waar ze aan het fysieke herstel werken ook kunnen doorverwijzen naar een therapeut waar je terecht kan als het kopje niet meewil. Hoe dan ook: je moet niet van jezelf verwachten dat je binnen een paar weken alles op een rijtje hebt gezet (hoewel er mensen zijn die dat wel kunnen), gun jezelf een paar maanden tijd en als je je dan nog erg onzeker voelt kan je dan voor jezelf uitmaken of je daar bij iemand mee terecht wil.
De eerste keer terug op de piste na zo’n ongeval zal alleszins spannend zijn, en dan helpt het dat je dat kan doen in een omgeving waar niets moet (zoals indoorski of dagje Sauerland). Lessen zijn zeker nuttig, al is het maar omdat je in een veilige omgeving aan je zelfvertrouwen kan werken: je kan altijd meer dan je angst je influistert.
In ieder geval: veel succes. Passie verdwijnt niet zomaar, en eens je het voorval een beetje begint te verteren, zal die passie vast wel weer zijn kop opsteken :).

Veel sterkte met de revalidatie van jullie dochter, hopelijk kan ze na die operaties weer redelijk normaal lopen etc.! Maar los hiervan een technische vraag: waren de bindingen van haar ski in orde (verkeerde instellling, materiaal defect) ? Omdat uit je relaas blijkt dat er echt een flinke klap/val is gemaakt en dat daarbij de ski’s vreemd genoeg niet werden gelost, wat dus wel zou moeten gebeuren om dit soort zeer vervelende blessures te voorkomen.

Atomic Redster S9 Revoshock 160 / G9 Revoshock 172 / Rossignol Hero Elite LT 176

Ik heb zelf ondertussen 3 knieoperaties gehad aan dezelfde knie (kijkoperatie + stukje meniscus verwijdering, toen een kruisbandoperatie + nog een stukje meniscus en uiteindelijk nog eens een schoonmaakoperatie omdat mijn knie dik begon te worden). Dit is allemaal ontstaan door een verkeerde draai actie op het hockeyveld. Na mijn kruisbandoperatie heb ik een jaar lang gerevalideerd met een fysio waarbij ik echt 3 keer per week in de sportschool bezig was. Dat waren sessies van zomaar 2 uur per keer. Toen ik na 10 maanden weer het hockeyveld op stapte was ik erg angstig en de eerste keer dat ik een duw kree en viel schrok ik me kapot. Hoe dan ook, later ook weer gaan skien en de eerste 2 a 3 jaar soms met de rem erop geskied maar daarna met vol vertrouwen de berg af. Weet ook van een vriend van me die zijn dijbeen op 2 plekken heeft gebroken met skien dat je in je hoofd er zomar 3 jaar last van hebt, daarna groei je er overheen. Ondertussen moet ik nadenken wat ook alweer mijn slechte knie is.
Dus het lijkt nu misschien iets wat is afgeschreven maar het komt vast goed, geef het wat tijd en begin misschien met een lang weekend. Als het plezier terug komt, naar huis gaan want dan wil ze vast weer.

Eerst skier, toen snowboarder en nu weer skier

Sterkte voor je dochter en ook voor jullie!
Mijn man heeft vorig jaar februari zijn been op 6 plaatsen gebroken.
Ik weet dus een beetje hoe jullie je nu moeten voelen.
Mijn man gaat nooit meer skieen. De grootste reden hier voor is, is dat hij zelfstandig ondernemer is en hij niet weer 4 maanden thuis wil komen te zitten.
Ik heb zelf ook wat moeite om weer op wintersport te gaan. Het onbezorgd genieten is er toch een beetje vanaf.
Dit jaar zijn we om andere redenen niet gegaan, maar volgend jaar willen t toch weer gaan proberen. Al is het alleen maar voor de kinderen die al bijna hun hele leven op de skies staan.

Een voorspoedig revalidatietraject voor je dochter toegewenst!

Hallo, sterk herstel gewenst en veel goede moed.
Wij zijn zaterdag na nieuwjaar teruggekomen van een weekje ski. Dinsdag wedstrijdje zaalvoetbal zoals elke week en … totale scheur van de achillespees opgelopen. Gevolg: geen shortski half januari en ten vroegste in de zomer terug echt doorsporten. Mijn besluit: nooit meer zaalvoetbal. Reden: ben ook zelfstandig ondernemer en heb het wekelijks risico er niet meer voor over. Ga ik skiën? Jazeker. Maar zoals steeds echt rustig aan. Op tijd stoppen. Halve dagjes rust. Zo verkleint (niet verdwijnt!) het risico op ernstige letsels en moet ik toch men geliefde Oostenrijk/sneeuw niet missen. Zou volgend jaar zeker terug op wintervakantie trekken! En als eerste eens een blauwe skiroute glijden…zien wat het geeft. Geloof mij…ook rustig aan skiën bezorgt een heerlijk gevoel!
Nogmaals veel succes!

Blogt voor wintersport.be - familiaal skiër, levensgenieter en Alpenfan.

Ik heb in maart 2001 mijn enkel gebroken op meerdere plaatsen met diverse platen en schroeven weer in elkaar gezet . Dit was niet met skiën, maar ik dacht nooit meer te kunnen skiën. Februari 2002 weer gaan skiën dit was niet makkelijk mijn enkel stand is iets veranderd,dus het voelde vreemd aan. Maar het grootste probleem is dat ik bang was de enkel weer te breken en weer 8 maanden revalideren.Maar door langzaam op te bouwen eerst alleen makkelijk blauw en niet te lang vaak rusten, heb ik toch in de loop van de week het zelf vertrouwen weer gekregen . Maar pas in 2003 durfde ik weer normaal te skiën en genieten ervan veel sterkte!

@DavidW,@Morzel,@iorusroos,@Eliza,@ChristopheJonckers, dank jullie voor de hoopvolle reacties! Ik denk wel dat de mannen hier iets moediger zijn om terug te skiën na een zware blessure, en dat de schrik bij de dames toch iets langer blijft hangen :) @Chonn, we waren inderdaad erg verwonderd dat haar bindingen niet los waren gekomen en zijn dan ook naar het verhuurcentrum gegaan voor meer uitleg. Maar die hielden vol dat er niets mis was: het was nieuw materiaal en haar ingesteld gewicht was in orde… Ik blijf nochtans met vragen zitten, die ski’s hadden bij zo’n klap toch echt los moeten komen: volgens haar skitracker is ze gevallen tegen 91 km/u…

@ruudsan, ik kan mij voorstellen dat het zelfvertrouwen niet vanaf dag 1 terug is!
Als onze dochter terug zal willen proberen ben ik al héél tevreden. En scheurt ze dan niet meer de zwarte piste af als voorheen, da’s niet erg, zolang ze het terug plezant zou vinden…

Overigens ben ik ook coach geweest van enkele dames hockey teams op redelijk hoog niveau. Daar waren er ook meer die kruisbanden hebben gescheurd (komt nou eenmaal veel voor met hockey). Wat ik heb gemerkt is dat iedereen die echt de hele periode van revalidatie is doorgegaan er daarna profijt van heeft gehad. Dat merk je in kracht, stabiliteit en souplesse. Op de langere termijn merk je ook mensen die eerder gestopt zijn met revalideren ook meer last/pijn hebben na het sporten. Kortom, gelijk de sportschool in, werken aan kracht en coordinatie. Helpt terug te komen op de ski’s en helpt over de staat van het lichaam over 20 jaar.

Eerst skier, toen snowboarder en nu weer skier

Wat ontzettend vervelend dat dit gebeurd is. Dat je dochter nu zegt dat ze nooit meer wil skieeen wil helemaal niet zeggen dat ze daar over een paar maanden als de ergste schrik er af is, niet heel wat anders zegt.

Mij moeder is jaren geleden heel hard gevallen, ik was daar niet bij. Het laatste wat mij moeder zich kon herinneren was dat ze bovenaan een piste stond die ze eng vond. Ze is flauw gevallen, maar met haar hoofd moet ze iets onder de sneeuw geraakt hebben, haar goggle was kapot en zij had een hersenschudding. Daarna heeft mijn moeder ook altijd vol gehouden dat ze nooit meer zou gaan. Maar als ze dat zei, keek ze altijd heel sip. Lang verhaal kort, mijn zusje en ik hebben haar lessen voor angstige cadeau gedaan voor haar verjaardag. En mijn moeder heeft middenin de zomer les gehad in Snowplanet. En vorig jaar zijn we weer een paar dagen op wintersport geweest. Mijn moeder (61) was logischerwijs zenuwachtig, maar ze heeft heerlijk een paar dagen geskied. Bouw het vooral weer voorzichtig op, het komt goed!

Zelf heb ik een aantal jaren geleden op mijn 20e mijn kruisband afgescheurd, ben geopereerd en kan en doe alles weer. Toen ik daarna weer voor het eerst op wintersport ging ben ik wel even een avondje indoor gaan oefenen om het gevoel weet terug te krijgen. Laat je dochter de tijd nemen om volledig te herstellen en te revalideren, ze moet vertrouwen krijgen in haar lichaam en haar kunnen. Maar daar is het nu gewoon nog te vroeg voor.

Heel veel succes met de operatie en revalidatie!

Let it snow, let snow, let it snow!

Heel veel succes inderdaad! Ik denk en hoop voor je dochter, dat de tijd alle wonden heelt en dat het plezier aan skiën het uiteindelijk wint van de angst. Jullie allemaal succes met het herstel van de emotionele schade!

Where would we be without the après ski?

@quido

Ai ai, sterkte voor je dochter. Was dit in Obergurgl? Ik dacht dat jij daar alleen ging wandelen.

Wie tot tien kan tellen kan de hele wereld bellen

@Peter30
Ja, inderdaad in Obergurgl. Mijn man (quido) ging daar inderdaad enkel wandelen, maar ik (zijn vrouw) en de kinderen hebben geskied. Naast deze nare ervaring alleen maar positief over dit gebied hoor (zowel wandelen als skiën), al heeft dat op een laag pitje gestaan na dit ongeval (al op dag 3). @Cootje
Dank je wel! @iorusroos, @Bien
Hebben jullie er enig idee van wanneer je terug mag beginnen oefenen, trainen nadat een kruisband werd hersteld (dat is namelijk de laatste van alle operaties). Mijn dochter zwemt ook competitie, en zwemmen zou al vlug mogen heb ik begrepen. Hoelang duurt het vooraleer je terug volle kracht hebt in je been na deze operatie? De orthopedist is daar namelijk zeer vaag over. Iorusroos, bedoel je dat te weinig oefenen nadelig is voor het herstel?

Je moet alles doen binnen je beperking, veel trainen maar niet te zwaar is goed. Ik zou zeggen ga eens praten met een sportfysio die kan een goed inzicht geven. Het is natuurlijk heel erg afhankelijk van hoe je uit de operatie komt maar ze beginnen al op de dag na de operatie met je knie te buigen. Ik moest me op maandag melden en ging dinsdagochtend onder het mes, donderdag naar huis, vrijdag naar de fysio voor een check en maandag met de fysio aan de slag in de sportschool. Dan ga je stap voor stap de boel weer opbouwen. Ik was begin februari geopereerd en ben in mei gaan golfen in Schotland. In september begon ik weer met training geven en in oktober/november ben ik zelf weer gaan hockeyen. Ik heb wel de rest van het jaar nog doorgebracht in de sportschool om stabiliteits oefeningen te blijven doen. Sindsdien ga ik buiten mijn andere sporten alsnog 1 a 2 keer per week naar de sportschool om mijn benen sterk(er) te houden. Merk dat wanneer ik dat niet doe ik toch kleine instabiliteit krijg. Daarbij werkt die training in de sportschool ook z’n vruchten af in de sneeuw (ben sindsdien beter gaan skien en kan langere poeder runs maken). Mochten jullie meer vragen hebben dan hoor ik het wel.

Eerst skier, toen snowboarder en nu weer skier

Beterschap voor je dochter!
6 jaar geleden heb ik mijn knie gebroken met skiën. Ik dacht dat ik nooit meer op de skies zou kunnen staan en hoopte dat ik op zijn minst weer normaal zou kunnen lopen en werken.
Na 13 maanden van revalidatie(op zijn zachtst gezegd…geen lolletje) voor het eerst weer op de skies gestaan boven aan het baby hellinkje van Snowworld Zoetermeer. Ik stond daar met slappe benen en het zweet op mijn voorhoofd van angst. Ik heb doorgezet en ben weer gaan skiën. De angst was op een gegeven moment ook helemaal weg.
Vorig jaar heb ik mijn pols gebroken met skiën. Die pols is nog altijd niet in orde(kan mijn skistok niet goed en lang vasthouden door pijn en gebrek aan kracht) en ik moet over 2 weken weer geopereerd worden. Afgelopen week ben ik wel op wintervakantie geweest en ik heb geskied(niet te lang en niet te vaak). Ik merkte dat ik op bepaalde momenten onnodig bang was. Een brede zwarte is geen probleem maar van een smalle blauwe met buckles en ijs langs een afgrondje wordt ik ineens bang.
Na het knie ongeluk heb ik wat privélessen genomen om mijn zelfvertrouwen weer terug te krijgen en dat is toen gelukt. Ik ben van plan om dat nu ook maar weer te proberen maar zal eerst de tweede operatie moeten afwachten.

3 jaar geleden mijn nicht (volwassen) alles afgescheurd in beide knieën. Haar revalidatie was zwaar, maar qua tijd viel het mee. Ze tennist nu volop, het skiën heeft ze afgezworen. Voor het ongeluk vond ze alles erom heen gezellig, maar het skiën zelf was een opgave. Zeg maar een noodzakelijk kwaad. Na het ongeluk kwam ze tot de conclusie, dat ze de gezelligheid niet vond opwegen tegen de kans op blessures. Meer angst is hogere kans tot blessures.

2 jaar geleden mijn zwager na een serie jumps ongelukkig terecht gekomen, bovenarm doormidden. Revalidatie viel hem tegen. Hij kon al redelijk snel de arm weer gebruiken, maar de laatste 15 % duurde vrij lang. Nu is alles weer normaal. Vorig jaar is hij weer wezen snowboarden, allemaal wat voorzichtiger en wat meer doordacht. Ging uiteindelijk allemaal prima, is ook over zijn angst heen.

Bottom line: eerst herstellen, dan verder kijken. Ik denk echt, gezien je dochter wintersport fantastisch vindt, dat ze op de lange termijn echt weer op de latten staat!

Where would we be without the après ski?

@joepiedepoepie
Ik las inderdaad in een ander forum dat jij ook al wat hebt meegemaakt!! Toch ook niet in Obergurgl zeker, anders moet ik mijn mening van ideale skigebied toch herzien :) En dan nog wetende dat jij het was die ons vorig jaar warm heeft gemaakt voor dit skigebied (wij waren vorig jaar in Kals) :).
Ben blij te lezen dat de skimicrobe bij jou toch blijft kriebelen ondanks die zware blessures. Veel beterschap nà de nieuwe operatie!
@Cootje
Beide knieën!! Dat moet verschrikkelijk geweest zijn! Hoe kon zij in godsnaam nog uit de voeten? Naar ik begrijp had ze wel op voorhand al wat schrik, misschien is de kans op blessures dan nog groter en dan kan ik ook begrijpen waarom ze nu niet meer wilt skiën.
De orthopedist beschreef het kniegewricht van onze dochter “alsof er een mixer in had gezeten”, alles binnenin is beschadigd. Morgen opnieuw naar ortho om een afspraak te krijgen voor de tweede operatie. En eens vragen wanneer ze terug mag zwemmen :) , da’s toch iets minder gevaarlijk dan skiën…

Ik lees hier vaak dat er weer op de skies op snowboard wordt gestapt na een ongeval en dat er vooral voorzichtig wordt gedaan. Waarschijnlijk zijn jullie dan ten val gekomen in volle actie. ;)
Mijn man stond praktisch stil toen hij viel en brak zijn onderbeen op 6 plaatsen. Hij durft dus niet eens meer voorzichtig te gaan skieën.

Als je weinig of geen snelheid hebt dan gaan de bindingen ook minder snel open. Blessures kunnen dan ook zwaarder/ernstiger worden. Beetje vergelijkbaar met proberen te fietsen zonder snelheid. Een van de veel gehoorde uitspraken voor skiers is dan ook “speed is your friend”.

Eerst skier, toen snowboarder en nu weer skier

Als je weinig of geen snelheid hebt dan gaan de bindingen ook minder snel open. Blessures kunnen dan ook zwaarder/ernstiger worden. Beetje vergelijkbaar met proberen te fietsen zonder snelheid. Een van de veel gehoorde uitspraken voor skiers is dan ook “speed is your friend”.

iorusroos op 3 mrt 2015 10:14

Dat idee heb ik dus ook. Ik val regelmatig als ik op volle snelheid naar beneden ga. Een hoop vaart en een behoorlijke klap maar geen breuken. Bij mijn man dus het tegenovergestelde.

Als je weinig of geen snelheid hebt dan gaan de bindingen ook minder snel open. Blessures kunnen dan ook zwaarder/ernstiger worden. Beetje vergelijkbaar met proberen te fietsen zonder snelheid. Een van de veel gehoorde uitspraken voor skiers is dan ook “speed is your friend”.

iorusroos op 3 mrt 2015 10:14

Dat hangt er maar net vanaf hoe je valt: bindingen zijn ontworpen om een paar (veelvoorkomende) blessures minder waarschijnlijk te maken (door het hefboom-effect van ongewenste rotatie om de hoogte-as en dwars-as van de ski te beperken), niet om ze allemaal onmogelijk te maken.
Met het stijgen van je skiniveau (en het daarbij horend stijgen van de DIN-instelling van je bindingen) daalt deels ook de beschermingsgraad om het evenwicht te houden met de stijgende krachten die je wél bedoeld op de bindingen kan uitoefenen.
Als op hoge snelheid onbedoeld een kant hapt kan je naar de grond gekatapulteerd worden zonder dat de binding lost omdat rotatie om de lengte-as van de ski wél gewenst is (anders zou je geen kracht kunnen zetten bij bochten). Daarbij kunnen best veel zijwaartse krachten op het kniegewricht komen te staan, zonder dat er een noemenswaardige rotatie is om de hoogte-as en dan zit je evengoed met de gebakken peren.
Dus: je hebt deels een punt, maar niet helemaal. Hoe hoger de beginsnelheid van je val, hoe meer energie er uiteindelijk ergens door geabsorbeerd moet worden voor je stilligt. En dan speelt de factor pech/geluk (afhankelijk hoe het uitdraait) aan het einde van de rit ook weer mee. De ene die met een rotvaart een wipeout maakt kan het geluk hebben dat dat wordt verspreid over een paar tientallen meters piste en alle delen van het lichaam, de andere die zo goed als geen snelheid heeft kan de pech hebben dat alles wordt geabsorbeerd door één punt in het lichaam.

@quido Ooit, lang geleden heb ik in Obergurgl de kniebanden van mijn linker knie verrekt. Ik moest toen van een zwarte buckel skiroute vanaf de Hohe Mut naar de Nederhütte(staat nu niet meer op het pisteplan) van de skileraar, terwijl ik dat niet wilde(en zelf vond dat ik dat niet kon). Nu zou ik zeggen dat ie het kon bekijken maar toen durfde ik dat niet.
De gebroken knie was op lage snelheid(was rustig aan het in skiën) over een ijsblokje in Snowworld Zoetermeer. De gebroken pols was vorig jaar in Laax. Ook al op lage snelheid(14 km/u) op een blauwe piste.

@Morzel
Dat klinkt inderdaad logisch, nu begrijp ik ook beter waarom de ski niet is gelost! Daarbij nog de combinatie dat oa. kruisbanden rond deze leeftijd iets makkelijker scheuren…én de hoge snelheid waarbij ze skiede…

@quido zo te horen ligt de knie van je dochter behoorlijk in de kreukels.

Ik mocht/moest na mijn kruisbandoperatie de eerste paar weken 6 keer in de week naar de fysio. Daar mocht ik nog niet zo veel, maar het was belangrijk om die knie onbelast te buigen. Het is inmiddels 9 jaar geleden dus hoelang die periode was weet ik niet meer zo precies. Daarna langzaam maar zeker en gecontroleerd veel, heel veeel trainen. Eerst alleen fietsen, en squaten, daarna ook voorzichtig hardlopen. Daarna komt het dynamische draaien en balanceren. Als je dochter wedstrijdzwemt zal ze de vrije slag goed beheersen, dat scheelt, die is rechtdoor en die kan je sneller weer dan de draaibeweging die je met de schoolslag maakt.

Het herstel kost maanden, niet alleen omdat je al je kracht kwijt bent, maar ook omdat je lichaam bezig is om de nieuwe kruisband vast te laten groeien. Dit heeft tijd nodig. Heel veel succes en het komt allemaal goed.
Ik kan echt alles weer, dus ik zou me vooral geen zorgen maken.

Let it snow, let snow, let it snow!

Plaats een reactie