Vertel hier je grappige, vreemde en/of angstige situaties in de sneeuw
Hi iedereen. Ik ben nieuw als poster op dit forum, maar lees al een tijdje enthousiast met jullie mee!
Rogier had het net in zijn weblog over ski-leraren die zonder bescherming regelmatig onder de piste-hekken doorkruipen, en hierdoor moest ik plotseling denken aan een paar grappige situaties die ik zelf mee heb gemaakt met gidsen en ski-leraren.
Na ja, grappig, ik vond het zelf achteraf wel heel grappig, maar ik kan me voorstellen dat het voor een ander misschien ook wel angstig kan zijn ;).
OK, ik geef de aftrap met mijn verhalen. Ben benieuwd naar ervaringen van anderen! :)
In Les Deux Alpes ben ik een keer ‘off-piste’ geweest met een leraar, zonder bescherming, gewoon een stukje tussen de pistes. We skieden aardig dicht op hem, maar opeens moesten we met z’n allen in de rem. Bleek er opeens een diep gat te zijn op een plek waar hij normaal gesproken gewoon langs skiede. Was uiteindelijk wel een grappig situatie :) Op 1 ski, en de ander in de lucht, zijn we toen over een dun richteltje naar de overkant van het gat geprikt! :)
Ow ja, en ook een keer met een gids een tocht gemaakt over de andere rand van het skigebied en daar opgepikt met een helikopter, omdat er niks was behalve water ;). Haha, ik was me aan het afvragen waarom iedereen zo spastisch aan het doen was bij die helikopter, tot iemand me uitlegde hoe instabiel zo’n helikopter wel niet kan zijn (lees, windvlaag en hoofd kan eraf als je onder de propeller staat). Maar dit was dus niet de gids die me dit vertelde! Beetje dom natuurlijk dat ik dat ook niet zelf bedacht had!
Situatie 3 was ik een jaartje of 15 en in een klasje met een ski-leraar die we per ongeluk beledigd hadden…We vonden dat hij zo langzaam ging…Gevolg: de rest van de week over de pistes geknald zonder te stoppen, behalve bij de lift.Oef, wist niet dat skiën zo zwaar op je bovenbenen kon slaan. Anyway, op een gegeven moment stelde hij voor om aan de rand van een zwarte piste eraf te gaan. Ik keek naar beneden en zag alleen wat boompjes en rotsen, en heb vriendelijk bedankt :). Terwijl ik beneden stond te wachten tot de rest wel van de off-piste helling af kwam, zie ik opeens mijn zus richting een stel rotsen rollen! :o Ik was echt in paniek, maar gelukkig bleek de skileraar een megareflex te hebben. Hij Skiede heel snel naar haar toe, en kon haar voor de rotsen opvangen. Bleek dat haar ski’s te licht afgesteld stonden, en door een los steentje schoot er zo een uit…Dat is niet handig op een steile helling…
Ow, en nog een mooie situatie, was ook in Les Deux Alpes: met een leraar de 1e dag over een gesloten rode bokkelpiste naar beneden. Ik gok dat hij geen zin had in een langzaam klasje en mensen wilde afschudden? Maar de piste was niet voor niks gesloten en eindigde in gras en modder. Gevolg: ski’s uit en op skischoenen over de gladde modder oversteken naar een wel witte piste. En het was niet alleen oppassen om zelf niet om te vallen. Ik moest toch ook uitkijken om niet omver gekegeld te worden door mijn uitglijdende mede skiërs!
Ach, dit houdt het wel spannend. En idd toch leer je daar ook een hoop van, Ik check altijd de bindingen van mijn skies, of ze wel goed afgesteld zijn, en heb toch ook wel een paar keer vrienden overgehaald om niet zonder gids off-piste te gaan, bv. vanwege gevaar voor gletsjer-spleten…
Wat voor verhalen hebben jullie?
Vorig jaar in Crans Montana de allerlaatste lift omhoog genomen voor een verbinding te nemen, tot plots alle liften stil kwamen te hangen. Wij waren de enigen op de lift en de pistes waren helemaal leeg. Van alle andere liften waren de bakjes al weggehaald, en intussen werd het donker… Na een kwartier werden we dan toch nog binnengehaald en zijn we in de schemer naar beneden geskied :D
Ook eens in Wilder Kaiser gebied in een sneeuwstorm in een sleeplift gestaan. Lift ging niet meer omhoog, en wij maar keurig het bordje “verboden uit de lift te stappen” opvolgen. Na een half uurtje hangen in de ankers en getransformeerd worden tot yeti’s, kwam er uit het wit opeens een piste mannetje die ons vertelde dat we allang uit de lift hadden moeten stappen vanwege de storm…
In Colorado eens gelift van Keystone naar Arapahoe Basin, normaal een ritje van 20 minuten. Stopte een dikke pick up met die 2 gasten van Wayne’s World. Ski’s achterin, ingestapt en direct roken we de zoete geur van marihuana. Die gasten reden met 20km/u de berg op al rokend aan een pijpje. Doordat ze zo rustig reden, er verder weinig verkeer was en wij die berg op wilden zijn we blijven zitten (heb stiekem ook een hijsje genomen ). Aangekomen in A-Basin lekker gaan knallen en wat later genieten van een biertje onder aan de piste. Komen daar 2 gasten buiten de al supersteile pistes naar beneden. Jumpen een clifje, knallen echt als profi’s, superstrak. Onderaangekomen gaan de brillen omhoog en wat bleek…het waren die 2 gasten die ons meegenomen hadden :)
Ow wat gaaf! En dat waren echt de 2 hoofdrolspelers uit Wayne’s world? Wat een verhaal :)
Ik bedenk me er net ook nog 1! :)
We gingen in Tignes een stukje buiten de piste onder een lift. Redelijk stijl en eindigend in een grote kom. Om terug naar de piste te komen moesten we schuin oversteken. Voor ons was een fransman die niet genoeg vaart had, dus wat doet hij???! Hij skiet gewoon recht de kom in! Hahaha :D Toen moest hij toch wel heel hard ploeteren om daar weer uit te komen! Ik wist op dat moment echt niet wat ik zag!
? niemand meer? :)
Vorig jaar zaten ik en mijn broer in de gondellift "Bruyeres" in Les Menuires. We stapten uit aan het middenstation. Toen we terug op de latten stonden, zagen we dat de lift stilviel. Een uurtje en enkele afdalingen later zagen we de gondellift terug en was men de mensen aan het evacueren met een helikopter. Als ik en mijn broer 2 minuutjes later waren ingestapt…
Zal ik ook mijn duit in het zakje doen ;-)
Twee jaar geleden skiëde ik samen met Sandra en twee vrienden in la Grave, het was voorjaar en het had net gesneeuwd. Nadat we een paar beroemde couloirs en wanden handen geskied (Pan de Rideau, Chirouze en twee ‘trifides’ voor de kenners) met perfecte condities deden we nog een laatste afdaling door de standaard Vallons de Meije. Ondanks dat de Chirouze nog goed was, was de afdaling na La Grave zelf al duidelijk slechter door de vele skiërs die langs waren gekomen. Aan het eind van de dag was het een modderbende. Wij wilde opschieten dus we haalde links en rechts skiërs in die over het ‘pad’ naar beneden skiëden.
Alles goed en wel, en met onze gedachten waren we al bij het frisse biertje in een van de bars van La Grave. Tot ik een kantfout maakte, ik probeerde nog uit alle macht ‘niet te vallen’ maar tevergeefs. Ik klapte in een enorme plas modder. Helemaal bruin en stinkend naar nat ‘koeien-weiland’ maakte ik de afdaling af.
Dit onfortuinlijke foutje moet ik nog regelmatig aanhoren ;-)
@Rogier prachtig ik heb er ook nog eentje.
Tijdens mijn eerste seizoen in kappl leerde ik mijn eerste bochten in de poedersneeuw maken prachtig vond ik het!
Vaak skiede ik met mijn collega Jeroen de leukste afdalingen.
De dag voor het voorval had ik een andere leraar geholpen met een klusje op de berg en als beloning zou ie me wel even een mooie tocht naar het dal late n zien.
Nou ik was verkocht de route die we volgden was een offpiste route onder de lift door zo het dal in wooow en dat alles terwijl de sneeuw nog naar beneden kwam!
Nou de dag dr na was zo een droom dag strakblauw en met alle sneeuw die was gevallen moest ik die nieuwe route natuurlijk skieen.
Met dit als fantastische resultaat!
De dag erna werd dit voor het werken door Jeroen op de beamer aan alle collega’s vertoont.
Je kan je het lachen van al die ouwe knarren wel voorstellen haha!
De twee angstigste en achteraf grappigste momenten waren toch wel in mijn vroege jaren toen ik nog op les zat, ik schat dat ik ergens tussen de 6 en 10 was op dat moment.
Ik zat op les in savognin en in het begin van de jaren 90 hadden ze daar nog nooit gehoord van een nederlandstalige leraar.
We moesten bij de radons met de sleeplift omhoog, Bovenaan gekomen bleek dat mijn hele klasje eruit gepleurd was behalve ik en een ander jongetje dat met mij in de lift gestaan had. Bovenaan stond nog een klasje en achteraf bleek dat onze leraar gezegd had dat we ons daar maar bij moesten aansluiten. Hij zou snel naar beneden gaan om ons klasje weer bijelkaar te rapen.
Maarja ik en dat jongetje spraken geen duits en konden elkaar ook niet verstaan want hij kwam uit luxemburg. Na heel lang gewacht te hebben zonder dat er iemand op kwam dagen heb ik toen zelf besloten naar beneden te gaan. Ik durfde echter niet over de piste te gaan omdat ik toen nog niet wist waar deze uitkwamen. Ik kon in de verte echter wel het restaurant zien waar mijn moeder die dag zou zitten. Uiteindelijk kwam het er dus op neer dat ik op eigen houtje offpiste terug geskied ben naar het restaurant bij de radons, waar ik mijn tante vond. Die heeft vervolgens in haar beste duits de leraar te verstaan gegeven dat hij mij weer mee moest nemen, dat weigerde hij namelijk omdat ik naar zijn idee niet luisterde.
Een tweede ding wat ik meegemaakt heb tijdens mijn lesperiode was het volgende. Na de les ging ik vaak met de familie nog wat afdalingen maken. Deze dag was het echter erg mistig, het sneeuwde en de liften zouden bijna dicht gaan. Dus deed ik met mijn vader nog een kleine afdaling. Daarna moesten we met een sleeplift om bij het mittelstation van de gondel te komen. Op het midden van de lift viel ik er echter steeds uit. De lift was te stijl aangelegd waardoor ik van de grond getrokken werd en dus omviel. Het gevolg was dat we ons steeds door tiefsneeuw en mist terug moesten ploeteren naar de lift met het risico dat deze dicht zou zijn. Dit is waarschijnlijk de enige keer in inmiddels 20 jaar wintersport dat ik in paniek was. Toen we voor de 3e keer onder bij de sleeplift aankwamen zei de bediende dat hij naar boven ging en de lift van boven af uitgezet zou worden. Op dat moment kwam er nog net een leraar van de slalom training aan skiien die ook naar boven moest. Hij had een grote rugzak met slalom palen bij zich die mijn vader heeft overgenomen en hij heeft mij tussen zijn benen mee genomen de lift in. ps, het was een ankerlift.
Dit waren voor mij de twee momenten die ik echt nooit zal vergeten
Ow, wow, echt maar 2 momenten? Ben ik dan zo’n brokkenpiloot? Terwijl ik zo lees kan ik me er nog wel een paar herinneren, maar dat filmpje is wel echt briljant :D. @ Martin: ik hoop wel dat je er niks aan over hebt gehouden! Ziet er wel een beetje pijnlijk uit.
mH, er zijn er wel meer hoor, maar nu maakt het allemaal zo’n indruk niet meer.
@Andera nee gelukkig brak het boompje en niet mijn been.
@Andrea, als ik het zo lees en zie bij het ’ de mooiste foto’ topic dan lijkt het er op dat je al behoorlijk wat coole dingen gedaan hebt. Zo is het offpiste skiien bij mij nooit lekker op gang gekomen, niet de gelegenheid, niet de juiste mensen bij je hebben, enz. Dus dat zal het verschil in interessante( hachelijke) situaties wel veroorzken, het zal wel niet aan jouw liggen. Vorig jaar zou ik met een clinic week meegaan maar deze ging niet door door te weinig aanmeldingen, misschien dat ik het dit jaar nog eens probeer. Dus er komen vast nog wat nieuwe verhalen bij
Hi Bartus,
dat off-piste valt helaas nog wel mee! Die 2 foto’s waren 2 buitenkansjes :). De helikopter was in Tignes en was georganiseerd door de Sunweb-begeleider Ruud. Echt een hele toffe gast, en omdat hij meerdere mensen bij elkaar raapte was het goed te betalen. En verder zijn we een keer in Canada geweest met maar 3 mensen, waar de sneeuw echt fantastisch was en de mensen heel vriendelijk met uitleggen waar je mooie off-piste stukjes had.
Dit jaar zitten vriend en ik erover na te denken om misschien met een beginners off-piste week mee te gaan. Ik vond het wel heel erg leuk: eerst zo’n stuk klimmen en dan een afdaling door de poedersneeuw geeft toch weer een hele extra dimensie aan het skieën! :) Er zijn alleen niet veel opties omdat mijn vriend snowboardt en ik ski. Waarschijnlijk wordt het Alp Adventures, en dan maar hopen dat er genoeg aanmeldingen zijn, en genoeg sneeuw in die week ligt! Ik denk dat we ook nog maar even wachten met aanmelden voor zo’n clinic of last-minute beslissen (als dat überhaupt kan met zo’n reis).
Kan me ook wel voorstellen dat als je weken in de sneeuw zit of echt heel goed bent dat het niet zo vaak meer gebeurt en/of indruk maakt. Maar zoals in mijn beginstukje schreef, beseft ik me dat ik dus ook al best wat bizarre dingen heb meegemaakt waar gewoon gidsen of leraren bij waren! :) Dat verbaasde me wel een beetje :).
@ andrea dan komen we elkaar misschien nog tegen bij de cursus, als ik ga word het waarschijnlijk een van de trips in maart.
@Andrea: bij de buren organiseren ze 15-18 december een freeride weekend naar Kaprun, ik ben zelf ook beginnend freerider en ga alleen dus ik zou zeggen, bekijk de informatie en join!
Informatie op http://www.wepowder.nl (weet niet of dit mag)
Mijn gekste verhaal so far had ik in mn 2e week snowboarden, we zaten in het Otztal. In het kleine gebiedje Hochoetz maakte ik op de laatste afdaling vd week, vrijdag 16:00 nog even een ommetje tussen 2 pistes heen. Mn vrienden waren allemaal al ‘gewoon’ over de pistes gegaan en hadden geen idee wat mij zou overkomen…
Plots hielden namelijk de sporen op, en werd het wel erg steil. Ik keek even terug omhoog en had geen zin om te klimmen, dus ik ging door. Plots een afgrond van circa 7 meter. Bleek dat ik op een erg brede rotspunt was beland, haha. Vervolgens maar mn board losgemaakt, naar beneden gegooid en in een boom gesprongen, en me laten zakken. Laatste 3 meter laten vallen, vol in de tiefschnee! Daarop ongeveer 20 meter terugzwemmen in de sneeuw naar de piste. Mn maten kwamen niet meer bij van het lachen toen ze het hoorden.
Oei, klinkt gevaarlijk! Gelukkig ben je niet in een tree-well ofzo gesprongen ;).
Ik ben een keer in Les Graves heel boos geworden op mijn vriend en een andere vriend, omdat ze zomaar zonder gids naar beneden wilden snowboarden. Dit was het stuk als je vanuit les Deux Alpes aankomt, aan de linkerkant van de gondel. Er liepen hier wel een paar sporen, maar lang niet zoveel als aan de rechterkant. Bovendien had ik er net een groepje vanaf zien skiën die klimtouwen mee hadden, en er stonden overal waarschuwingsbordjes voor gletsjer-spleten…Ik had dus sterk het vermoeden dat daar ook weleens spleten/afgronden zouden kunnen zitten…We hebben daarna nog 2 dagen soort van ‘ruzie’ gehad :(. Voel me hier nog steeds best wel lullig over, misschien was het gewoon een heel leuk stukje off-piste. Maar toch, als ze wel waren gegaan en er was wel iets gebeurd…
Daarna heb ik dus nog een keer dat ‘gat’ incident meegemaakt met een ski-leraar (dat was ook gewoon tussen 2 pistes in), in Canada stonden we ook een keer opeens boven best wel een diepe afgrond (konden we nog wel omheen, maar je zou maar net even lekker los gaan en het niet zien! Dit was een stukje gecontroleerd off-piste, dus waren ook wel meer mensen vanaf aan het gaan), en in Tignes ergens onder een stoeltjeslift waren we ook een keer van lekkere poeder aan het genieten, toen ik opeens 2 meter naar beneden viel! Ik bleef nog staan ook, haha, maar zou dat echt niet expres gedaan hebben! Daar liep een soort richel, maar doordat alles eromheen wit was, keek ik er zo overheen, en had het dus niet in de gaten tot ik viel! Ik merk wel dat ik hierdoor telkens voorzichtiger word, en toch liever wat meer geld uit wil gaan geven aan les/gidsen etc.
@ Andrea, dat stuk wat je in La Grave niet gedaan hebt en met een ruzie hebt moeten bekopen is erg gevaarlijk. Vrij regelmatig komen hier skiers om nadat ze in een glestjerspleet zijn gevallen. Als je daar het gebied niet goed kent en te lang doorskiet heb je sowieso touwen nodig voor een abseil (erg regelmatig trekt de bergredding er hier op uit om vast zittende wintersporters te redden, ook hier gebeurt het wel eens dat deze onvoorbereide wintersporters te lang doorskien en dood vallen).
Dus het was de ruzie zeker waard.
Sowieso is het onverstandig om off-piste te gaan (zelfs onder een lift of net naast de piste) als je het gebied niet of nauwelijks kent, en geen kaarten en of afdoende materiaal of ervaring hebt.
In Europa kennen we verder niet zoiets als in Amerika, van ‘in-bounds’ tegenover niet gecontroleerd off-piste. In Europa is elke meter naast de piste off-piste.
In 2007 waren wij in Mayrhofen met oa de Harakiri. Na een lang betoog van mn broertje besloten om mee te gaan de Harakiri af. Was destijds nog niet erg ervaren hoewel ik me aardig kon redden. Het eerste stukje tot de echte Harakiri stelt niets voor. Toen stond ik echter bovenaan… ik kon het niet over mn hart krijgen om eraf te gaan. Net een paar maanden daarvoor vader geworden (wellicht scheelde dat )
Ik ben heeeel voorzichtig opzij geschuifeld. Elke meter die ik naar voren ging kwam ik een paar centimeter dichter bij de rand. Uiteindelijk me achter een lawinehek laten vallen. Ski’s uit en naar boven gestrompeld… wat een drama!! Lood- en loodzwaar.
Bovenaan een kwartier uitgepuft. Een Oostenrijkse skileraar gaf me een hand en sprak z’n waardering uit voor het feit dat ik teruggegaan was. Dat maakte het wel weer goed! Achteraf ben ik blij dat ik het niet gedaan heb. Ik was er zeker niet klaar voor.
Dit was wel een redelijk angstige ervaring waar ik van geleerd heb!
Nou het skien met mijn schoonvader is een en al lol!!De beste man skiet nog niet zo heel lang,maar kan heel goed meekomen.Het grootste probleem zijn altijd de skiliften en poortjes!Het blijft een gevecht om tegelijk door de poortjes te komen samen met de kinderen.Tot op een dag hij het zat was en dacht een manier gevonden te hebben,zodat we samen in 1 lift zitten. De oplossing was met meer snelheid tegen het poortje tot stilstand komen en wachten tot deze weer opengaat.Alleen op het moment ging juist het poortje open en ging hij volle vaart de loopband op met als gevolg dat hij languit lag en de ski’s uit!!
De lift werd stilgezet zodat hij zijn ski’s kon aandoen,en toen hij bijna klaar was zag ik die liftbediende lachen en de lift weer aandoen,pats boem de bank in z’n rug en daar lag hij weer en iedereen volop lol!!!
Een aantal jaren geleden waren wij in Val Thorens. Mijn vader wilde wel een keer van de gletsjer naar beneden. Ik had nog nooit op een gletsjer geskied dus ik mee. Moeders bleef lekker beneden op het terras in de zon zitten. Eenmaal boven aangekomen met de gondel was er een drukte van jewelste. Een piste-medewerker liep druk heen en weer met een portofoon in zijn hand. Wij dachten nog, er zal wel iets zijn, maar wat wisten we niet. Vervolgens pakte we het laatste liftje naar boven. In de lift hoorde we een hoop gegil en geschreeuw van rechts komen. Daar zag ik twee skies gekruist staan op een pad langs de gletsjer. Ik dacht oke, het gilt nog dus het leeft nog. Boven aangekomen stonden er veel mensen te kijken en zenuwachtig heen en weer te prikken om het eerste kleine heel steile stukje naar beneden te gaan. Ik heb altijd het idee hoe langer ik blijf kijken en wachten hoe moeilijker het wordt om te gaan. Dus ik zei tegen mijn vader, ik ga, kom je achter me aan. Zo gezegd zo gedaan, ik pakte het steile stukje naar beneden en vervolgde mijn weg tot halverwege. Ik keek achterom en zag mijn pa nergens. Ja toch wel, boven aan. Ships…zou hij niet meer durven, hoe kom ik weer boven (ja met de lift). Hij prikte ook van voren naar achteren en weer terug. En ik zwaaien met mijn stokken en hij niet reageren (hij zag mij niet). Het gevoel wat je dan krijgt is niet te beschrijven…Ik weer zwaaien met mijn stokken en toen ineens en geluid van een helikopter heeeeeeeeeeeeeeeeeel dicht bij. Ik draai me om en kijk in de ogen van de helicopterpiloot. Ik had het gevoel dat de piloot dacht dat ik naar hem stond te zwaaien. Gelukkig vloog hij door naar de patient die op het pad lag naast de gletsjer. Ik heb van alle spanning een peuk opgestoken en stond te trillen op mijn benen. Gelukkig kwam mijn vader ook snel daarna naar beneden en het bleek dat hij helemaal niet bang was maar dat hij andere mensen die stonden te twijfelen naar beneden heeft geleid… We zijn nog een paar meter verder naar beneden geskied en bij een tentje de skies uitgedaan en wat gedronken en gegeten. Ondertussen zat moeders op het terrasje met haar telefoon in de aanslag, want zij had de heli voorbij zien komen en het duurde haar veel te lang voordat wij beneden waren.
Dit is wel 1 van mijn meest spannende momenten geweest.
Tja, ik kan niet achter blijven, mijn 2de jaar ski-ervaring was ik 6 jaar oud en we gingen met de hele familie heen skien in Bad Hofgastein. Nou zaten er toen al wat familieleden bij die wel goed konden skien en die zelf lekker tochten maakten, die zag je de hele dag niet weer.
Nu hadden wij ook skiles (mijn broertje en ik) en vanuit bad hofgastein ga je met de bus naar de oefenweide elke ochtend en je kwam altijd weer terug voor de gondel. Maar aan het eind van de dag kwamen we ook weer terug bij de gondel (normaal gesproken stond mama altijd op ons te wachten) Dit keer niet, helemaal niemand, daar stonden mijn broertje en ik te wachten, we kenden niemand en waren natuurlijk hartstikke bang! Toen hadden we nog geen mobiel om even te bellen en te vragen waar ze waren…
Naar bijna driekwart kwam eindelijk mijn moeder en oma ons ophalen en terug te gaan naar het appartement. Het bleek dat oma was gevallen en haar ski niet meer aankreeg. Daardoor duurde de afdaling naar de gondel zo lang, En wij maar denken dat ze ons vergeten waren!
Uiteindelijk kwam alles toch nog goed!
Voor de rest weinig echt spannende dingen mee gemaakt…
@Martin. Leuk man!! We zijn jaren in Kappl geweest met de hele familie en altijd veel lol gehad. Nooit het lef en de ski’s gehad om onder de lift door te gaan, maar wel respect voor degene die daar sporen hadden neergezet. :)