Onterecht onbekend: Silvretta Montafon

We hebben een topdag gehad in Silvretta Montafon. De zon scheen volop en de pistes waren heerlijk. Na twee dagen skiën in sneeuwcondities, konden we ons geluk dan ook niet op. Ik vond het een genot om in dit tot nu toe voor mij onbekende gebied rond te skiën.

Blauwe lucht!
Roel en ik zijn een paar dagen op pad in Vorarlberg. De eerste twee dagen skieden we in Lech, waar de condities niet optimaal waren, omdat het vrijwel voortdurend sneeuwde. Een weerman in je gezelschap geeft dus blijkbaar geen garantie op goed weer. Maar toen we zaterdagochtend naar St. Gallenkirch reden, brak de lucht snel open. In de tijd die we nodig hadden om de auto te parkeren, de schoenen aan te trekken en in de rij te staan voor de liftpas, was de lucht helemaal blauw. En het was lekker koud, dus het beloofde een echte winterdag te worden. Vol verwachting stapten we in de bakjes naar boven.

Onbekend
Alhoewel, vol verwachting… Eigenlijk was Silvretta Montafon een beetje een blinde vlek voor mij. Ik had er geen duidelijk beeld bij. Ik wist dat het als gebied nog niet zo lang geleden ontstaan door de samenvoeging van de gebieden van Hochjoch en Silvretta Nova en op de pistekaart zag het er best groot uit, maar een echt bekende bestemming is het niet. Als ik tenminste in mijn omgeving zei waar ik heen ging, bleek het gebied niet erg bekend. Maar één keer zei iemand dat hij het dal van Montafon kende.

Heerlijk
Het was zaterdag en de tot nu toe wat sneeuwarme winter had de afgelopen periode flink sneeuw gebracht, dus het was niet zo gek dat er veel volk op de been was. Opvallend veel Zwitsers trouwens, voor wie vakantie vieren in Oostenrijk nu wel heel goedkoop geworden is. We verkenden als eerste het deelgebied Nova. Toen we boven uit de lift stapten besloten we niet verder het gebied in te trekken, dat deed zo te zien iedereen al, maar eerst maar eens een paar afdalingen te gaan maken. Vanuit de lift hadden die er namelijk heerlijk en leeg bijgelegen. We begonnen dus eerst maar eens met de rode en blauwe pistes rondom de Älplibaan. Goddelijke, brede carvebanen. En wat een prachtig landschap. We hadden ons er nog wel een uur kunnen vermaken maar we trokken toch maar verder het gebied in; ten slotte hadden we maar één dag en er was nog veel te ontdekken.

Snoepwinkel
De rest van de ochtend brachten we door op de pistes van de drie toppen het Nova-gebied; de Valisera, de Schwarzköpfle en de Versettla, allemaal zo tussen de 2100 en 2300 meter hoog. Vanaf en rondom die drie toppen slingert zich een keur aan pistes; rode, blauwe en ook een paar zwarte. Over het algemeen brede en mooie afdalingen boven de boomgrens met een mooi uitzicht op de bergwereld en het skigebied. Ik werd er heel gretig van: “we gaan die pistes daar doen en dan die daarachter en die daar zien er ook gaaf uit” Roel wees me er fijntjes op dat allemaal niet ging in een ochtend. Hij had gelijk natuurlijk maar ik voelde me als een kind in de snoepwinkel die te horen kreeg dat hij maar een paar snoepjes mocht kiezen. Ik vond het gebied nu al helemaal leuk. Wel veel oude liften trouwens, van die twee- en driezitsstoeltjes die zo heerlijk in je knieholtes klappen.

Verrassend
Via een lang pad skieden we richting de Garfrescha, een mooi gebiedje tussen de bomen. Ook hier weer was ik aangenaam verrast; het pad was geen duf slingerpaadje, maar een hele mooie afdaling, prachtig tussen de bomen. Het kwam uit op een glooiend breed carvehellinkje. In Garfrescha namen we op een lekker terras een paar lunchgerechten die op de kaart als “klein” vermeld stonden, maar die een soort Holle Bolle Gijsporties bleken te zijn. Redelijk geprijsd ook, wat een verademing is na Lech… Na de lunch besloten we de dalafdaling te doen, want we wilden gaan doorsteken naar het andere gebied: de Hochjoch. Ook deze afdaling vond ik weer een aangename verrassing; een lange slingerende pad-piste tussen de bomen door, waar je lekker vaart kon houden èn genieten van de natuur.

De verbinding met Hochjoch
Beneden liepen we naar de nieuwe moderne lift; de Grasjochbaan. Sinds Nova en Hochjoch gekoppeld zijn, wordt er flink geïnvesteerd en deze lift is daar één voorbeeld van. Het is een lange verbinding, die je in bijzonder gekleurde gondeltjes via een overstap op de Grasjoch naar 2400 meter brengt, waar de uitzichten geweldig zijn. Ik vond de vrij lange verbinding niet heel natuurlijk voelen; het zijn echt twee verschillende gebieden die hier verbonden worden. Maar wat een feestje ook weer, dit Hochjoch-gebied. In de korte tijd die we hadden konden we niet veel doen; we skieden links en rechts een aantal heerlijke pistes, kwamen door de langste skitunnel ter wereld en waagden ons op de dalafdaling helemaal naar Schruns. Ook hier weer- het wordt eentonig- een zeer aangename verrassing: een prachtige, lange, slingerende en meestal brede piste tussen de bomen door, met meerdere kleine afsteekjes.

Oeps…
Omdat de tijd begon te dringen stapten we in Schruns snel in de Hochjochgondel naar boven. Daar aangekomen, raceten we naar de nieuwe Panoramabahn, die ons moest afzetten bij de verbindingsbaan terug naar het Nova gebied. Maar we hadden ons misrekend; de Panoramabahn was net dicht en de route naar boven èn terug naar Nova was daarmee niet meer mogelijk. En dus ook de route naar de parkeerplaats waar de auto stond… De liftbediende was duidelijk; de enige weg was met de Kapellbahn naar beneden naar Silbertal en dan op de bus. Via dit stokoude liftje met even oude gondeltjes kwamen we noodgedwongen bij de hoofdweg door het dal. Daar stapten we in de bus naar Schruns, stapten op het trein/busstation over op de bus naar St. gallenkirch. Het is hier prima en efficiënt geregeld allemaal met de bussen, maar we waren toch liever gewoon rechtstreeks bij de auto beland. In de bus zat ik nog even te denken dat ik eigenlijk alleen maar verbindingen mis en in bussen beland, als ik met Roel op stap ben….

Al met al een geweldige, maar veel te korte kennismaking met een heerlijk skigebied. Ik zou graag nog eens teruggaan en wat meer tijd nemen. Wat mij betreft een aanrader!