Skiën met je hoofd in de wolken
‘Ik ga naar beneden, potdichte mist’ schreef een vriend. En inderdaad - niet altijd staat de zon op de piste om duidelijk de contouren te tekenen. Of het nou door mist komt of door iets anders: of slecht zicht wat met je doet (of niet) is voor iedereen verschillend.
De ene helft van de mensen…
Veel mensen die ik ken vinden slecht zicht maar niks. Omdat ze de diepte niet in kunnen schatten of niet weten hoe steil het is. Of aan de voorbijvliegende paaltjes de snelheid in moeten schatten. Of gewoon omdat je ook op wintersport gaat om je winter-witheid te verruilen voor een gezonde bruine teint. Om welke reden dan ook, skiën bij slecht zicht zorgt vaak voor stijve benen en minder plezier. Terwijl de pistes eigenlijk niet anders zijn dan normaal.
De andere helft…
… geniet ervan. Of nou ja, ‘genieten’ is misschien een groot woord. Maar er zijn ook zeker wintersporters die ook bij slecht zicht ontspannen de berg af komen. Zoals bij het windsurfen de wind met je aan de haal kan gaan, zo doet de mist dat soms op de berg. De berg voelt groter dan bij helder weer, en je moet vertrouwen op andere zintuigen dan je ogen. Je eraan overgeven of niet, dat is de uitdaging.
(On)geremd?
Hoeveel last heb jij er van als de mist je om de oren vliegt? Laat je je erdoor tegenhouden, of stort je je ongeremd naar beneden? En geldt het ook bij sneeuwval, nachtskiën en bewolkt weer? En het belangrijkste, hoe sla jij je erdoorheen?
Plaats een reactie
Ik ben een visuele skiër, dus als het mistig wordt moet ik bewuster op mijn techniek gaan letten en loopt het iets minder intuïtief. Voornaamste is actief te blijven skiën met een mooie basishouding, dan kan je wel wat onvoorziene hobbels hebben.
Snowboarden wordt dan meer een uitdaging… daar waar je normaal visueel je pad bepaalt laat je het nui gebeuren en neemt je absorptievermogen het over. Vaak board ik dan ook veel meer op techniek en actiever. Het is wel een machtig gevoel om je eraan over te geven, de afgelopen wintersport zo een dag gehad dat je niet meer zag waar de piste heen ging, je zag alleen nog de horizon, raar wanneer je dan bergaf gaat terwijl je aan de hand van de horizon verwacht eigenlijk vlak te blijven ;)
Met mist ski ik wel door, maar echt wel een paar tandjes langzamer dan normaal. Rustig aan, niet zomaar knallen, maar gereserveerd. Mist hoeft niet meteen je pret te bederven, een onverwachte hobbel die je niet kan corrigeren met een blessure tot gevolg, bederft die pret wel.
Ik heb meer moeite met de overgang van felle zon naar een schaduwstuk dan met mist. Sterker nog: toen ik net drie jaar skiede, durfde ik meer op een mistige dag omdat ik de diepte niet zag en die angst dus niet had. Ik vertrouwde gewoon op mijn aangeleerde techniek en dat werkte perfect.
Kan me wel een dag herinneren dat het eigenlijk te erg was: skiën puur op geluid (van de sneeuwkanonnen die om de zoveel tientallen meter stonden) en op herinnering, en dan ineens tussen de sleepliftjes zitten omdat je de grens van de piste niet zag.
Bij het windsurfen pak je een ander zeil en gaat lekker verder. Bij skien in mist is dat toch even anders… Een slechtweer goggle helpt, maar als het echt dicht zit dan heb je gern idee waar je heen gaat. Niet heel erg lekker. Afdalen naar ergens tussen de bomen wil de dag nog wel redden. Als het sneeuwt is het een ander verhaal, dan lekker blijven doorskiën.
Nachtskiën op een verlichte piste lijkt een beetje op skiën in de hal. Nachtskiën met hoofdlampje is een ander verhaal (bijzondere ervaring en vraagt wat meer voorzorg qua veiligheid)
Gewoon goede amberkleurige bril op en op techniek met korte bochtjes naar beneden boarden. Eigenlijk gewoon hetzelfde wat ik op smalle drukke pistes die kapot geskied zijn doe, daar pak ik altijd de buitenste meter van de piste omdat daar de sneeuw altijd naartoe geskied is. En zo dus ook bij slecht zicht, gewoon langs de rand van paaltje naar paaltje.
Ik heb het in een blog van Rogier ook al gezegd: gewoon ‘boven’ de mist gaan skiën