Column: Eet Smakelijk

We hebben zojuist geluncht in de Steinbockalm, we zijn net weer op de ski’s gestapt en we kunnen er nog niet over uit; wat we nou weer hebben meegemaakt!

Vandaag is blauw!
Het is de tweede dag van de vakantie en de weergoden hadden een verrassing in petto: het is onverwacht prachtig weer. We kunnen ook zeggen dat de weermannen hebben gefaald; er was een sneeuwweek voorspeld en nu hebben we na de sneeuw van gister direct al op de tweede dag stralende zon! We voelen ons de koning te rijk en stellen maar weer eens vast dat je zorgen maken over het weer geen enkele zin heeft. We gaan jubelend van de strak geprepareerde pistes en we genieten van de strakblauwe lucht en de geweldige uitzichten.

Steinbockalm
Al dat skiën maakt hongerig natuurlijk. We waren al een paar keer langs de Steinbockalm gekomen en we hadden gezien dat dat er verdraaid goed uit zag. Heel stijlvol, prachtig terras; dàt werd onze tent. Vrouwlief had er zelfs zo’n zin in dat ze de laatste afdaling voor de lunch er voor liet schieten. Terwijl wij ons opmaakten de rode 29 nog een keer te bedwingen, zette ze haar ski’s in het rek naast het terras; “dan kan ik vast een tafeltje zoeken”… Ja ja, een extra drankje in de zon, zul je bedoelen. Nou, het is je gegund hoor schat. Wij gaan nog effe lekker los.

Tafel op het terras
Als we weer in de stoeltjes naar boven zitten, krijgen we een triomfantelijk sms-je: “ik heb een geweldige tafel in de zon, je kunt me zien zitten vanuit de lift” En ja hoor, bijna boven zwaaien we enthousiast naar elkaar, om een paar minuten later bij haar aan te schuiven. Inderdaad geweldige tafel! We worden ook nog eens vlot en vriendelijk bediend. Terwijl we even wachten op het eten, komt een groepje van 7 Oosterburen aan stappen. De vier heren en drie dames van begin twintig proppen zich om de tafel voor vier naast ons. Ze lachen vriendelijk naar ons alsof ze willen zeggen: kijk ons nou eens raar krap zitten met zijn allen. We lachen vriendelijk terug, ook al omdat ze bijna bij elkaar op schoot kruipen in alle krapte en ze daar zo te zien helemaal niet mee zitten.

Lekker!
Als wij het eten geserveerd krijgen –zo, dat ziet er goed uit!-, gaan onze buren aan de net aan het proosten met enorme pullen bier. Daarna letten we een tijdje helemaal niet op ze, want al onze aandacht gaat naar het heerlijke eten. We spreken af dat deze tent deze week onze vaste stek wordt. Het eten wordt snel en mooi opgediend en het smaakt supergoed. Het zijn ook flinke porties, zo flink dat onze jongste zijn pizza lang niet op krijgt. Dat is trouwens een unicum, want hij heeft normaal gesproken een gezonde eetlust. Zal wel te maken hebben met de apfelstrudel van vanmorgen… Ach ja, aan het begin van de vakantie storten we ons altijd op alle Oostenrijkse lekkernijen. Des te meer reden om fanatiek te gaan skiën; we wenken de mevrouw die ons bediende – ondertussen de jongste spruit mopperend omdat hij heel vies met zijn overgebleven pizza zit te klooien- en vragen om de rekening.

Guten Appetit
Terwijl we even wachten op de gevraagde rekening valt het op dat de “Duitse tafel” naast ons nog geen eten heeft gekregen; de bellen bier zijn inmiddels op, zien we, maar er is nog niks eetbaars gebracht. Ze hebben nog steeds dikke pret, maar blijkbaar begint het boven op elkaar zitten toch te vervelen; als we opstaan na het betalen en alles beginnen vast te maken en aan te trekken, werpen ze begerige blikken op onze stoelen. “Of ze ze mogen hebben?” vraagt een van de Oosterburen. “Prima hoor en Guten Appetit zo direct” antwoord ik in mijn beste Duits, als ik de sneeuw naast het terras weer in stap.

Dat geloof je toch niet?
Maar dan neemt het vriendelijk natuurlijk contact toch een andere wending: als we een minuut later beginnen weg te glijden richting piste, zie ik hoe de jongen die net zo vriendelijk om mijn stoel vroeg, opstaat en in een flits het overgebleven stuk pizza van mijn jongste van het bord grist, dubbel vouwt en in zijn mond propt. “Kijk nou toch eens”, sis ik lachend naar mijn gezinsleden, die zich –heel subtiel- allemaal omdraaien. Dat ontgaat de Duitse tafel natuurlijk niet. Ze lachen enigszins gegeneerd. Wij zwaaien vriendelijk en beginnen onze afdaling. Na drie bochten staan we proestend stil; “dat geloof je toch niet!”, hinnikt mijn dochter en mijn jongste barst uit in een hartgrondig “Gatverderrie!”, wat we ons goed kunnen voorstellen. We hadden hem immers zitten waarschuwen toen hij met het eten zat te smeren; de pizza was een beetje te “picante” voor zijn smaak en hij had de resten zitten “blussen” met sneeuw en restjes cola en alle uitgespuugde spaanse pepertjes weer over de pizza gesmeerd. “En dan zei jij nog Guten Appetit tegen hem”, lacht mijn oudste.

Als we twee uur later weer langst het terras skiën, constateren we tot onze grote verbazing dat het hele stel nog steeds op dezelfde plek op het terras zit; opnieuw flinke pullen bier op tafel. Ze zien ons ook en beginnen enthousiast te zwaaien. We zwaaien lachend terug.