De laatste dag, de laatste piste
De lente is officieel begonnen en dat betekent dat het wintersportseizoen langzaam op zijn einde loopt. Voor de meesten onder jullie is het misschien al afgelopen, en ook ik heb mijn laatste dagen in de sneeuw er al op zitten.
De laatste dag
Afgelopen winter stond ik regelmatig boven op een berg, en aan het begin van het seizoen denk ik dan ook: Yes, een hele winter op mijn plank staan! Er zijn dan altijd veel trips om naar uit te kijken. Tegen de laatste trip in de lente krijg ik dan altijd een beetje een onaangenaam gevoel. Het zit er alweer bijna op en na die laatste dagen moet ik weer een hele zomer op sneeuw wachten.
Wanneer ik weet dat het mijn laatste dag in de sneeuw van dat seizoen zal zijn, probeer ik er altijd het beste uit te halen. In het gebied waar ik dan ben, ski ik nog eens de pistes die het leukste waren. Ik ga nog eens langs de boardercross of het snowpark. Ik drink nog een drankje in mijn favoriete hut. Maar de laatste piste van die dag, dat is de allerbelangrijkste.
De laatste piste
Ik probeer altijd een goede laatste piste uit te kiezen om mijn seizoen te beëindigen, om nog één keer te voelen hoe geweldig ik het vind om op een snowboard te staan. Om dat gevoel zo lang mogelijk te behouden. De Luc Alphand piste in Serre Chevalier of de lange dalafdaling van de Ahornbahn naar Mayrhofen, dàt zijn afdalingen waarmee ik mijn seizoen goed kan afsluiten.
Zo’n afdaling cruise ik dan door. Ik geniet ten volle van het uitzicht en de zon, leg de piste af op mijn ideale tempo en neem mijn bochten breed en carvend. Ik stop niet om op mijn vrienden te wachten of haast me ook niet om hen bij te halen. Die piste is van mij alleen.
Voldaan gevoel
Wanneer ik dan beneden sta, kan ik met een voldaan gevoel mijn bindingen losmaken. Mijn seizoen zit er dan misschien op, maar ik heb er tenminste het beste uitgehaald. Die laatste afdaling doe ik dan ook niet om 14u of om 15u. Nee, ik wacht tot de allerlaatste lift, lege pistes en een laaghangende zon. Eerder krijg je mij niet in de après-ski bar.
Met nog een laatste blik op de witte, glooiende bergen, zucht ik dan. Tot volgend jaar, sneeuw.
Kennen jullie dat gevoel? Proberen jullie ook het beste uit de laatste dag of de laatste afdaling te halen?
Plaats een reactie
Mijn laatste dag van het seizoen is vandaag aangebroken…En hoewel ik elke skidag probeer het maximale eruit te halen, doe ik dat op deze dag helemaal. Dus ik sta zo als eerste boven en kom ook als laatste pas de berg weer af. Met een heel weemoedig gevoel…Tot volgend jaar bergen!
Mijn eerste dag moet nog beginnen :-)
Ik doe precies het zelfde
Vaak doen wij de laatste dal afdaling met een klein groepje (de rest is dan al afgehaakt)
om dan onderaan de afdaling met dit groepje een terrasje te pakken (met uitzicht op de piste) en dan met een Weissen de week af te sluiten
Ik kan mij nog wel een paar van die momenten herinneren in bijv Kaltenbach, Solden en Alpendorf.
Met ze 3en kijkend naar de piste (en de stuntelende skiërs die na een zware week hun laatste afdaling doen), de bomen en bergen om je heen
Niets zeggend tegen elkaar, alleen kijken en de week laten bezinken.
Nu ik dit opschrijf denk ik dat die paar laatste momenten van de vakantie, zittend met vrienden, stilte onderling, wel eens de mooiste momenten zijn geweest
Les 3 vallees, nog een paar baantjes knallen in Courchevel/Meribel, rond 16:30 terug rii ValTho, de korte zwarte nog doen tot de lift sluit, op naar La Folie Douce, paar drankjes doen en als laatste naar beneden…
Genieten…
Omdat wij meestal met de bus naar Frankrijk gaan vertrekken we pas op zaterdag-avond. Het mooiste moment van de hele week vind ik de laatste zaterdagochtend. Nadat we de sleutel hebben ingeleverd staan we zaterdagochtend om 09.00 uur op de piste. Deze is dan nog helemaal leeg. Het komt vaak voor dat we als eerste in een lege gondel stappen. Het gevoel is onbeschrijfelijk als je op een hoge top staat, het zonnetje net over de berg heen komt en voor je ligt een mooie lege strakke piste. Even genieten van de stilte en het uitzicht en dan in een keer helmaal naar beneden knallen.
Gedurende de ochtend proberen we zonder pauze zoveel mogelijk hoge en lange pistes te doen. Als het na de lunch wat drukker wordt doen we het iets rustiger aan. We stoppen dan rond 16.00 uur.
Tijdens mijn wintersport-vakantie geniet ik eigenlijk heel de week al. Maar de laatste zaterdag geniet ik extra omdat ik weet dat ik nog 10 maanden wachten moet voordat we weer mogen. Wintersport is niet voor iedereen weggelegd en op zo’n laatste dag realiseer ik me heel goed dat het een voorrecht is om in zulke mooie omgeving met je passie bezig te kunnen zijn.
Precies wat je zegt, de mooie afdaling van de Ahornbahn. Heerlijk
kom op mensen, niet te zweverig gaan doen. Wintersport is leuk maar het blijft tijdverdrijf en het belang er van moet ook weer niet niet overdreven worden.
En met die laatste dag, laatste afdaling, neem ik mij elk jaar weer voor om het volgende seizoen meer en vaker de sneeuw in te gaan… De laatste jaren is dat er toch behoorlijk bij in geschoten, voorheen zat ik minstens 3 weken in de sneeuw. Toch volgend seizoen maar weer naar toe werken om dat te laten slagen!
En vooral blijven genieten, want het blijft een heerlijk tijdverdrijf, bezigheid, of hoe je het ook wilt noemen ;)
Het aller aller beste is de ervaringen die jullie bovenstaand beschrijven te hebben gehad. (Wat ik natuurlijk 100% beaam) en dan nog eens totaal onverwacht en heel spontaan op een mooie zonnige dag in de sneeuw op je latten staan. Dan voel je letterlijk het geluk door je lichaam stromen. Hier weer aan denkend voel ik me een contente mens
@ CaptainBeefheart
Ik zweef alleen over de piste :)
Maar voor mij is wintersport niet zomaar een tijdverdrijf. Het is mijn passie. En voor een gewoon tijdverdijf kost het met net te veel geld en vakantie-dagen. Bij tijdverdrijf denk ik meer aan een wekelijks bezoek aan de sportschool.
Je hebt wel gelijk dat er veel belangrijkere dingen zijn dan wintersport
Heel herkenbaar. Ik ga altijd de laatste dag nog naar het park en oefen een trick tot dat ie perfect gaat. Daarna de dalafdaling nog enkele keren en dan zit het erop :).
Mijn laatste afdaling in Warth was over een skiroute met verse poedersneeuw… perfect :)
Stond alleen niet echt met een voldaan gevoel beneden, we stopten namelijk om 12 uur al terwijl net de zon erdoorheen kwam.
Gelukkig was het niet de laatste afdaling van het seizoen :D
Laatste piste is standaard:
Laatst mogelijke lift naar hoogste punt met nog een retour naar t dal
Vooraf even zitten en genieten met een goed nummer op me phone
Afdaling geheel voor mezelf, lekker in 1 stuk door
Eenmaal beneden aangekomen loop ik nog een keer een stuk omhoog (100 mtr) en doe dat laatste stuk nog een keer…
Tja rare gewoonte :-)
En dan eenmaal thuis kijken naar volgend seizoen…
Herkenbaar :-) En toch passen wij altijd wel op, die laatste dag. Het is een keer gebeurd dat een groepsgenoot dacht ‘Dan die laatste dag toch die zwarte piste maar proberen’ en haar konden we half liggend met een gebroken been op de achterbank naar huis rijden, diezelfde middag.
Dit jaar was het nog weer heel anders. De allerlaatste piste was een makkelijke, rustige, blauwe. Want… voor het eerst met onze dochter op pad, nadat ze nu twee jaar een week gelest heeft. En daar kon geen steile of lange afdaling tegenop!