Flexibel skiën in het Ötztal

Roel, Kristof en ik zitten in Sölden voor onze seizoensstart. Van te voren het weerbericht ziende -en geloof me we werden in onze groepsapp van iedere run op de hoogte gehouden door onze eigen weerman-, hadden we ingecalculeerd dat vandaag een moeizame dag zou kunnen worden. We hielden rekening met storm en urenlange sneeuwval en een gletsjer die misschien wel zou dicht gaan in verband met de wind. Kristof had zelfs een plan B voorgesteld voor zaterdag, in geval er niet geskied zou; het prachtige AquaDome in Längenfeld.

Verse sneeuw?
Ideaal gezien zou dit weekend het wintergebied van Sölden opengaan. Maar de sneeuw kwam net te laat. Roel had al de hele week gewaarschuwd voor te hoge verwachtingen; niet overal in Oostenrijk zou er sprake zijn van een dump. Dat bleek te kloppen, want toen we vanmorgen wakker werden in ons hotel in Sölden zagen we dat de sneeuwgrens net boven het dorp was blijven steken. Jaloers keken we naar de berichten vanuit de Westalpen. Bij ons geen dikke sneeuwlagen. Op de gletsjer was wel een verse laag gevallen en het was ook veel kouder dan gisteren, toen we waren aangekomen door Duitsland na een rit met urenlange regen en talloze baustelles. Omdat de kabelbanen vanuit het dorp nog niet open zijn, waren we genoodzaakt naar de gletsjer te rijden. Aangezien we niet het risico op een besneeuwde gletsjerweg wilden wagen, besloten we de eerste dag maar met de bus te gaan.

Flexibel

We waren niet de enigen die naar de gletsjer wilden, zagen we toen we bij de halte kwamen. De eerste bus kon niet alle wachtenden meenemen, dus er bleef nog een hele groep achter, waaronder wij Wintersporters. Maar wij zijn niet voor één gat te vangen; de volgende bus ging niet naar de gletsjer, maar naar Obergurgl. We keken elkaar aan, overlegden kort en besloten van plan te veranderen; Het gebied van Obergurgl-Hochgurgl is niet voor niks traditioneel een van de eerste niet-gletsjergebieden in Oostenrijk dat opent. Voordat we het wisten waren we op weg naar de Gurgl-dorpen, met maar een paar andere wintersporters in de bus. Dat was alvast relaxed. Onderweg reden we de winter in; na wat stijging en een paar bochten waren alle bomen wit en lag er een laagje sneeuw langs de weg. Na een verrassend korte tijd kwam de bus aan bij Untergurgl. Daar stapten we op de Hochgurglbahn. Er waren maar weinig andere wintersporters. Het weer was grijs en nevelig, maar van wind was eigenlijk nauwelijks sprake.

De eerste ochtend sneeuw
Twee van ons kenden het skigebied van Obergurgl-Hochgurgl nog niet. Door de omstandigheden kregen we ’s morgens ook geen totaalindruk; het was een kwestie van achter elkaar aan skiën in de nevel en goed opletten waar je skiede. Zowel de pistes als het weer waren wisselend; stukken lekkere verse sneeuw werden afgewisseld met stukjes met steentjes of ijs. We skieden dan weer eens in de wolken, dan weer klaarde het een beetje op. Af en toe was er een vaag zonnetje en een klein stukje blauwe hemel. We deden voorzichtig aan. Wat was het trouwens geweldig om weer op de latten te staan na al die maanden! Zo fijn dat we (te) lang door skieden voordat we aan de lunch dachten. Na wat zoeken in de mist vonden het restaurant, wat helaas stampend vol was. We stapten maar weer op en skieden (opnieuw zoeken in de mist) naar een andere hut. Dat was een goede beslissing, want het was er rustiger, het eten was prima en de serveerster was heel gastvrij en werkelijk beeldschoon. Het oog wil ook wat tenslotte.

Tevreden
Toen we na het eten buiten kwamen was het flink opgeklaard. Er was blauwe lucht en de mist was opgetrokken. We konden voor het eerst de uitgestrektheid van het gebied overzien; twee dorpen verbonden door een vrij lange min of meer horizontale gondel. We wilden eigenlijk op Kristofs aanraden nog even naar de prachtige Hohe Mut Alm, van waaruit je een mooi uitzicht hebt, maar omdat nog niet alle pistes open zijn en het ook te laat was is het er helaas niet van gekomen. Is voor de volgende keer. Om vier uur stonden we weer beneden bij de bus, met het gevoel dat we graag nog eens zouden terugkomen met beter weer. Het bustochtje eindigde in…. de Schirmbar in hartje Sölden, waar ze weer allemaal langskwamen, de Eisbären en de vrouw met nur Schuhe an. Tijdens het diner dat volgde na het drinken en zingen in de Schirmbar, zagen we tot onze tevredenheid dat het weer was begonnen met hard sneeuwen. Morgen weer een dag.