Alberschwende (22 jan 2017)

Voor het 40e jaar op rij alweer verblijven m’n schoonouders in het eerste dorpje van het Bregenzerwald: Alberschwende. Een boerengat wat in de laatste 20 jaar is volgebouwd met huizen en waar vooral veel forenzen wonen die in Bregenz werken. Reisafstand een half uurtje en toch in een redelijk groene omgeving wonen, wie wil dat nou niet.
40 jaar geleden was dit dorp een van de 3 plaatsen in deze regio waar men de luxe van een stoeltjeslift kon ervaren. Warth en Schoppernau waren destijds de andere plekken, maar die lagen vaak veel te ver rijden voor de dagjesmensen. Toendertijd was het skigebied van Alberschwende dus (al) een bekend iets. Thans staat die enkelzits stoeltjeslift er nog steeds. Ondanks jarenlang discussiëren en plannen is het ook dit seizoen nog niet gelukt om de neuzen op een lijn te krijgen en een nieuwe impuls te geven aan het begrip wintersport. Met hangen en wurgen is de lift weer door de keurig gekomen en mag er de rest van dit seizoen (jaar?) gebruik van gemaakt worden. Of dat volgend seizoen nog mag is nog maar afwachten.
Maar goed, dat alles terzijde. Het was vanochtend weer een stralende dag en dus redelijk op tijd naar dat plekje gereden. Bij aankomst om 10 uur (ja, we hebben een kleine bij!) stonden de parkeerplaatsen al mutje-vol en was het op de babypiste al een drukte van jewelste. Veel lokaal en regionaal volk, ski-clubs en jeugdwedstrijden die eindelijk dit seizoen eens aan de slag konden. Ook de mogelijkheid om een ritje te rodelen vonden veel stadsbewoners uit Bregenz de moeite waard om naar Alberschwende te rijden. Kortom: de ZEN lift waar je normaal een kwartiertje in alle rust kunt zitten kende eenzelfde wachttijd en de paar restaurants zaten hutjemutje vol rond de middag.
Zelf vandaag 2x de Rundfahrt gedaan, her en der een extra sleeplift gepakt om te ervaren dat de mooiste hellingen en afdalingen juist langs die ellendige dingen liggen. Prachtige sneeuw, los aangereden pistes en door de traagheid van de liften alle ruimte om hard of juist rustig cruisend over de pistes te zoeven.
Boarders zie je hier erg weinig, wat logisch is want er zitten veel zwakke hellingen en verbindingspaden tussen. Ook met ski’s moet je op de juiste plaatsen goed vaart houden om niet een paar meter te moeten prikken.
Door wat onenigheid tussen gemeente en hotel-eigenaar is op dit moment het hotel boven aan de lift gesloten. Iets met dat rodelen niet op de ski-piste (meer) is toegestaan en een berg lokaal kont-tegen-de-krib gedrag. Het resultaat is dat bij geheimtip Alfriede (boven-aan de sleeplift) de aanloop van klanten flink is gestegen. Waar je normaal daar rustig binnen kon zitten en het volk een beetje binnen druppelde zat de kleine stube volledig vol en stonden mensen buiten aan te schuiven. Handig dan als je schoonvader daar zowat tot de harde klandizie behoort en je binnen een kwartiertje zit te eten met een dikke fles Mohrer erlangs.
Nog meer eet-tips: bij het kerkje ligt Hotel/Restaurant Tauben, een wat sjiekere tent met een degelijke eigenaar en vooral lekker eten. Daar de dag afgesloten en inmiddels door de mist en duisternis weer terug in ons eigen plekje gekomen. Weer een prachtige dag achter de kiezen en dan zijn we (gelukkig) nog niet eens op de helft van onze vakantie!

!undefined

!undefined