Skiën tijdens de zwangerschap

Wat is er weinig (neutrale) info te vinden over skiën tijdens de zwangerschap. Behalve het wijzende vingertje dat het niet mag. Net zoals paardrijden, hardlopen, judo, balsporten,…
Dus vroeg ik advies aan mijn gynaecologe. Geen probleem tot 13-14 weken, dan zit je baby nog veilig achter je schaambot en kan er niks gebeuren, moest je toch vallen. Na die periode moet je je gezond verstand gebruiken. Dus ging ik zonder problemen een week skiën met 9 weken.

Een absolute aanrader! Behalve dat ik wat sneller moe was en 's avonds wat eerder mijn bed in kroop, was er niet veel anders dan anders. Misschien dat lang zitten in een stoeltjeslift al eens wat oncomfortabel aanvoelde aan mijn onderbuik maar dat nam ik er graag bij. En als het echt heel druk werd op de piste nam ik soms even wat gas terug maar uiteindelijk heb ik me die week weinig tot niet ingehouden.

Maar dan… moesten we beslissen of we met carnaval een week gingen lesgeven of niet. Ondertussen was ik al 16 weken ver en de veilige periode was voorbij. Na lang wikken en wegen toch beslist om deze week over te slaan. Met krokus is het altijd zo verdomd druk op de piste, en dat lesgeven is toch net iets intenser dan een week vrij skiën. Even een rustpauze als ik er nood aan had, was niet dadelijk een optie.

Maar natuurlijk bleef het wel kriebelen, zeker nu het hier ook kouder en kouder werd en zelfs al eens een vlok sneeuw neer dwarrelde.
Dat we goedkoop meekonden met mijn ouders maakte het er niet gemakkelijker op. Het idee, het is laagseizoen, we zullen wel bijna alleen op de piste zijn. En mezelf vertrouw ik 100%, het zijn die andere die het gevaarlijk maken. Dus als die anderen er niet zijn, is het risico toch klein? De keren dat ik nog val is tijdens training, verkeerd uitgevoerde oefeningen, meestal dan nog net dat tikkeltje te weinig daldruk waardoor ik op mijn zij lig. Tijdens gewoon, recreatief skiën zie ik mezelf zo snel niet vallen. Dus ik neem het risico! Zeker omdat het laagseizoen is, en er dus logischerwijs al weinig volk op de piste is. Met ruim 19 weken zwangerschap vertrekken we nog 3 dagen richting Italië.
Onderweg bleek het helemaal niet zo rustig als voorzien. Wat reden er veel auto’s met Nederlands nummerplaat. De vakanties zaten er toch op? Maandag zou iedereen terug op school moeten zitten, wat deden die hier dan? Hoe dichter we bij de Italiaanse grens kwamen, hoe minder Nederlandse auto’s, oef… Het zou toch nog rustig worden!

Zondag eerste skidag, een echte zon-dag. We besloten op de seiseralm te blijven omdat er nog enkele ski’s gehuurd moesten worden en de skipassen gekocht. Voor mezelf toch maar een dagpas, eerst eens zien hoe het ging. Eens boven bleek het helemaal niet zo rustig als verwacht. Natuurlijk zondag en een prachtige dag, je zou wel zot zijn als Italiaan om thuis te blijven op zo een dag. Morgen zou het wel rustiger zijn.
De pistes lagen zalig, overal strak, geen bultje te bespeuren. Toch was ik extra voorzichtig want vallen was absosluut geen optie. En op de stukken waar het drukker werd, werd ik nog rustiger. Toch was ik nergens bang of had ik niet het gevoel me echt in te moeten houden. Het ging heel automatisch, aanpassen aan de omgeving en andere skiërs. Wat een topdag! Waarom zou je niet skiën terwijl je zwanger bent. Morgen nog een 2-dagen skipas kopen en dan zou het ook vast rustiger worden, het weekend is voorbij!

Vermits we maar 3 dagen zouden skiën, wou ik echt dag 2 de sella-ronda gedaan hebben. De oranje richting zou het worden. Na lang zoeken zaten we eindelijk juist! Maar wat een drukte en vooral zoveel beginners! Zelfs op vlakke stukken zie ik vooral ploegers. Shit, die vertrouw ik niet! Wat als er eentje me meeneemt in zijn val? Het weer zit ook al niet mee, het is bewolkt, soms zelfs wat mistig.
Ik begin opvallend trager te skiën, heb al die anderen heel de tijd in het oog. Wacht al een keer meer tot de drukte door is. Ik moet wel veilig beneden geraken! Soms is het net veilig om wat sneller te gaan, om uit de drukte en voor beginners te raken. Echt op mijn gemak voel ik me zelden.
En dan… er zitten ook behoorlijk steile stukken tussen. Heerlijke pistes, als het niet zo druk was. En al die beginners… ik voel me al snel een bowlingkegel. Er moet maar eentje van die sukkelaars boven mij vallen. Ik zie het al voor me hoe ik meegesleept wordt in een val van boven tot onder op de piste. Op de uiterste kanten van de piste is het iets rustiger, daar blijven dus… Alweer zie ik iemand vallen, gelukkig onder mij! HEELLLPPP!!! Ik voel me echt niet meer veilig. Waarom moest ik ook perse gaan skiën? Misschien had ‘het internet’ toch gelijk?
En dan krijgt mijn man me in de gaten, ziet dat ik het allemaal niet vertrouw. Oef… de redding is nabij ;-) Vanaf dan komt hij boven me skiën als de pistes te steil worden of het volk te slecht. En dan loopt alles weer vlot. Ze zullen mij niet meeslepen in hun val maar hem. Ik voel me terug op mijn gemak!
Op de gemakkelijkere en rustigere stukken loopt het allemaal wel en red ik me best alleen. Op de zwaardere stukken hebben we een manier gevonden die het comfortabel houdt!

We zijn rond, het was een intense maar toch ook mooie dag. Nu de weg richting auto nog terug vinden. De Italianen zijn toch niet zo sterk in bewegwijzering. Daarnet stond het nog aangegeven en nu niet meer… Seiseralm staat wel nog aangegeven, dan maar die richting uit. Ik ben doodop, mijn energie is echt weg. Gelukkig zitten we op de laatste piste!
Helaas, we zitten mis, het is half 5, veel tijd hebben we niet meer. De enige optie is een gamel tweezitje naar beneden nemen. De ski’s moeten uit. Beneden moeten we de bus nog nemen. Verdorie, waarom hebben we die afslag daarstraks gemist. Vanuit de lift wordt snel duidelijk dat we ook te voet bij de auto geraken. Het einde is in zicht. Het was een zware dag maar toch ook de moeite, we klokken af om 50km!

Dag 3 wordt een korte dag, we rijden straks ook terug naar huis. Opnieuw richting sella vandaag maar vandaag geen route, hopelijk is het wat rustiger als we gewoon wat skiën. Het is mistig, het zicht is slecht maar het volk blijft ook wat meer thuis. Oef! Heel wat rustiger al liggen de pistes er niet zo strak bij, het heeft vannacht gesneeuwd, alles ligt in hopen. Wat gaat dat goed, niet teveel nadenken, gewoon skiën. Zou ik dan toch eindelijk het buckelskiën helemaal onder de knie hebben? Ik begin al licht trots te worden op mezelf. Tot ik besef dat ik nog geen sneeuwhopen heb gezien sinds ik mijn nieuwe ski’s heb. Helaas het ligt niet aan mezelf maar aan mijn ski’s. ;-)

Zou ik het opnieuw doen? JA absoluut maar niet opnieuw naar zo een druk gebied. Ergens waar je praktisch alleen bent, zou veel aangenamer geweest zijn.
Raad ik het iemand aan? Weinigen. Je moet echt heel zeker van jezelf zijn, je volledige focus op de anderen kunnen leggen. Ik had op voorhand gedacht dat ik wel wat rustiger zou skiën, wat veiliger maar ik had niet gedacht dat het me zo vaak toch ook erg oncomfortabel was. Dat ik regelmatig niet om mijn gemak was. Nooit heb ik het gevoel gehad de baby in gevaar gebracht te hebben maar ben wel vaak bang geweest om omver geskied te worden.

Wat me fysiek het minst goed afging was het wandelen, al dan niet op skibotten en met ski’s. En desondanks in het echt not done vind om je ski’s door je man te laten dragen, heb ik ze toch een keer afgegeven omdat het me echt te zwaar was. 100% tegen mijn principe in maar toen moest ik even aan de baby denken. (Ik geloof zelfs 2 hoogzwangere dames gezien te hebben, aan het feit dat ze 's morgenvroeg hun ski’s al niet konden dragen en hun mannen ervoor lieten opdraven ;- ))

Het is niet gelopen zoals ik in mijn hoofd had, toch heb ik er ook wel van genoten.