Ik ben voor het eerst aan het skiën in Montgenèvre en ik krijg trek. Dus zet ik koers naar Italië. Helaas is de verbinding via de Rocher de l’Aigle niet open en ben ik aangewezen op het licht glooiende pad langs het beekje. Om niet te hoeven prikken zet ik flink af en schaats de grens over bij Claviere. De naam mag dan nog Frans zijn, het sfeertje is al direct anders. Ik weersta de verleiding om al meteen op een terrasje bij het dorpje neer te strijken en glij naar de stoeltjeslift, oftewel de seggiovia. Dat klinkt meteen al poëtisch. Ik glij samen met een mevrouw door de poortjes en laat de billen zakken. We zijn net op weg als mijn zetelgenote me glimlachend aankijkt en met “Che bella giornata!” een gesprek begint. Inderdaad, een hele mooie dag. Op een zaterdagochtend in een liftje in Italië met –het mag opgemerkt- een hele mooie Italiaanse. Het leven is prachtig. En het liftje is langzaam, dus we hebben tijd genoeg om te kletsen.
Nog nooit in Italië geskied??
Haar naam is Claudia. “Sono Claudia, piacere”, -ach, wat klinkt het toch allemaal mooi in het Italiaans-. Ze komt uit Turijn en is een weekendje komen skiën. Een kennis heeft een appartementje in het dorpje en ze had gedacht: “waarom ga ik niet weer eens skiën?” Het kwam er nooit van, volgens haar. Dat vind ik onbegrijpelijk, leg ik uit. Als ik een skigebied had op een uurtje rijden, wist ik het wel. Maar Claudia zegt dat ze geen “campione” is en ze heeft een drukke baan. Als ik vertel dat ik zo direct aan mijn eerste Italiaanse afdaling ooit ga beginnen en op zoek ben naar mijn eerste Italiaanse hut, komt de trots op het vaderland in haar naar boven. “Nog nooit in Italië geskied? Hoe is het mógelijk!” Nee, maar dan moet ik haar maar eens volgen; dan gaat ze me wat mooie pistes laten zien en daarna skiet ze met me naar een heel lekker restaurant!” Als we boven uitstappen is er geen ontkomen aan: “Laten we samen skiën!”, jubelt “mijn” Italiaanse. “Tsjonge”, denk ik, “tien minuten in Italië en ik heb al een skidate”.
Goddelijk
We staan op de top nog even te kletsen; eerlijk gezegd maak ik van de gelegenheid gebruik om haar stiekem te bekijken; ze mag dan weinig skieën, maar zo ziet het er niet uit; ze ziet er gelikt uit in haar mooie broek en jas en met haar dure zonnebril. Ze is sowieso een plaatje, slank met lang donker haar. Ik voel amore en andere warme gevoelens opkomen, hoezo frisse wind op de top? “Andiamo, sarà divino”. (laten we gaan; het wordt goddelijk!) lacht ze me parelend toe. “Bloody hell”, schiet het door me heen. Ik begin er schik in te krijgen, zo direct stuif ik van de pistes met een mooie Italiaanse, naar elkaar lachend dat het goddelijk is, indruk makend op iedereen. En dan stoppen we in volle vaart bij een zonovergoten terras waar de heerlijkste pasta’s en wijnen op ons wachten! Ik stop mijn status van middelbare Hollander in gedachten ver weg in mijn rugzak en sta klaar om haar te volgen. Kortom; ik draaf door.
Ploeteren
Want als we de afdaling inzetten, blijkt dat ze gelijk had; bepaald geen campione. Wat aarzelend maakt ze haar bochtjes, af en toe bijna wegglijdend. Tempo zit er al helemaal niet in. Niet dat ik nou zo’n geweldenaar ben, maar van pistes stuiven, schaterlachen en goddelijkheid is niet echt sprake. Ik doe mijn best om haar niet voorbij te skiën. Ze laat mij tenslotte het gebied zien, dus ik probeer beleefd te volgen. “Jij skiet beter dan ik”, zegt ze met een blos van inspanning op de wangen als we beneden zijn. “Dat is niet zo moeilijk”, denk ik zuinig. We nemen nogmaals een lift. En doen opnieuw een moeizame afdaling. Nee, van indruk maken komt helemaal niks op deze manier. Na een paar afdalingen begint mijn maag te knorren. Ik stel voor te gaan eten, maar er moet eerst nog een afdaling worden gedaan. Ze wil me tenslotte het gebied laten zien. Dat is overigens mooi, speelse pistes tussen de bomen en helemaal niet druk. Uiteindelijk wijst Claudia op een restaurantje onder aan de piste; daar gaan we eten.
Heerlijk
De beelden van pasta en wijnen komen weer boven. En een gezellige lunch met mijn nieuwe skivriendin. Het liefst knal ik naar beneden over de brede piste die er heerlijk uit ziet, maar dat kan ik niet maken, vind ik. Dan gaat ze ook nog staan appen. Zucht. We worstelen ons naar beneden en stappen voor het terras van de ski’s. “Zie je, goddelijk toch?”, kirt Claudia. “Dat is niet helemaal het bijvoeglijk naamwoord dat ik zou gebruiken voor het gemodder op de piste,” denk ik alweer zo zuinig. Maar hartstikke vriendelijk en gastvrij blijft het natuurlijk wel. Bovendien: wie weet hoe goddelijk het nog wordt, op het terras en daarna. Monter volg ik haar langs de tafel met etende Italianen. Ziet er wel errug lekker uit, zeg. Ze wijst gracieus op een tafel in de hoek. ”Laten we die nemen, daar zitten we heerlijk!”. “Ja heerlijk!", denk ik.
En dan komt er van rechts een vent. Die enthousiast “Ciao bella!” roept en “mijn” Claudia vol op de mond zoent. “Ciao amore”, jubelt Claudia. “Ti presento Rudolfo, un Olandese molto simpatico!
Wel benieuwd hoe je die (waarschijnlijk dure) lunch op je creditcard thuis ui hebt gelegd :D
Prachtig geschreven!
Let it snow
Dit verhaal lezend doet mij denken aan jouw verhaal over jouw dochter die nog even op stap gaat met een skileraar en hoe jij geïrriteerd thuis aan het wachten bent, kan mij voorstellen dat nu jouw vrouw dat ook doet als zij jou met de Italiaanse schone ziet skiën!
Alle jezus…ik ga ook naar Italie :-) kan nie wachten!
met een glimlach het geschetste verbeeld. Mooi verhaal, dank Ruud !
