Freeriden in een handi-ski

Vanuit een groep die we deze week herbergen in Samoëns, kwam een bijzonder verzoek. Een van de deelnemers heeft een paar jaar geleden een motorongeluk gehad en verplaatst zich sindsdien in een rolstoel. Deze dame, Barbara van Bergen, is niet de persoon om bij de pakken neer te zitten en ging op zoek naar een sport die ze wél kon beoefenen. Enkele jaren later pakte ze als rolstoelbasketballer een bronzen medaille op de Paralympics in Londen. Na eenmaal op een Olympische podium gestaan te hebben, leek het Barbara ook wel een mooie uitdaging om een plak op de winterspelen binnen te halen. En zo knalt ze sinds deze winter in haar zitski over strak geprepareerde slalompistes om straks over 4 jaar in Zuid-Korea ook haar sneeuw-ambities waar te gaan maken.

Het verzoek naar ons toe ging juist niet om strak geprepareerde pistes, maar juist om zachte en droge poeder. Samen met haar snowboard-vrienden wilde ze namelijk graag een dag op pad met een off-piste gids om net als vroeger haar eigen sporen te trekken in een mooi poederveld. Het inwilligen van dit soort wensen vind ik een geweldige uitdaging en met de juiste (lokale) contacten is er vaak een heleboel mogelijk.

Omdat ik erg benieuwd was hoe deze bijzondere freeride dag eruit zou zien, stond ik ook om 9:15 op het meeting-point. Onze gids was Patrick Gabarrou, een bekende Franse alpinist en iemand met veel ervaring in handi-bergsporten. De sneeuwgoden waren ons zeer gunstig gezind, maar de weergoden een stuk minder. Dikke bewolking vanaf 1800m deed onze gids besluiten om het wat lager te zoeken en dus daalden we af in de richting van het bosrijke les Carroz. Een berggids vermijdt doorgaans ieder (lawinerisico) en met een handi-skiër is dit uiteraard nog sterker het geval. De keuze van de gids viel dan ook op een mooi poederveld met een tamelijk flauwe hellingshoek. Helaas bleek deze net té vlak voor de smalle slalomski onder Barbara’s stoel en dus koos onze gids ervoor om onze tocht door het bos te vervolgen. Hier was het een inderdaad een stuk steiler. Maar slalommen om flexibele paaltjes op een gladde piste is wat anders dan slalommen om dikke dennenbomen in 40cm verse sneeuw. Deze treerun werd dan ook een grensverleggend avontuur. Stevig teamwork en de nodige zweetdruppels kwamen er aan te pas om onze handi-freerider veilig beneden te laten komen.

Op de laatste pistemeters naar de gondel ontdekte Barbara dat haar ski de krachten niet had kunnen weerstaan. Een breuk onder de binding gooide nog geen roet in de lunch, maar wel in de middag die erop had moeten volgen. Voor vandaag zat het freeride avontuur erop, maar de volgende keer behoort bijvoorbeeld de Vallée Blanche onder aanvoering van Patrick tot de mogelijkheden. Aan techniek, ambitie en karakter zal het niet liggen; maar een fatski of (alpine) snowboard onder de stoel is wel een must. Met de drie overgeblevenen reden we nog een paar heerlijke poederafdalingen in het bos. Natuurlijk vielen we als boarders ook weer een paar keer stil op platte stukken en kuilen gevuld met diepe sneeuw. Waar dit doorgaans met gevloek en getier gepaard gaat, viel het me op dat nu iedereen met een glimlach uitstrapte en uit de poeder klom. Misschien lag het aan de fantastische sneeuw, maar wellicht ook het besef hoe makkelijk we het hebben als valide wintersporters.