Scuol Motta Naluns – Italiaans genieten in Zwitserland (7-14 maart 2020)

Op de Motta Naluns liggen veel herinneringen. Hier heb ik leren skiën. Hier heb ik voor het eerst een Latijnse taal gehoord. Vele jaren trouwe gast van het gebied geweest en de eerste vernieuwingen meegemaakt. De goede tijden dat er voldoende sneeuw viel voor meerdere varianten van de dalafdaling. Ook de Traumpiste naar Scuol zelf mogen doen, in tijden dat die piste al geen garantie meer was. Nieuwe liften zien komen, maar vooral nog vaak in een anker mogen hangen. En een trauma overgehouden aan schotelliftjes.
Tegenwoordig ziet het er heel anders uit op de pistekaart. Varianten onderin zijn verdwenen ten faveure van besneeuwde afdalingen. Er is nog maar één route voor de Traumpiste. De sleepliften staan alleen nog op de Champatsch; de rest zijn mooie vlotte stoeltjesliften geworden. Het pistekilometer totaal is geslonken naar 70Km, maar de hoogte is onveranderd tussen de 1250m en 2785m.

De aantrekkingskracht van de Motta
Scuol ligt om de hoek bij het bekendere Samnaun en Nauders. In deze uithoek van Zwitserland zit verrassend veel historie. Dat uit zich onder andere in een eigen taal, het Reto-Romaans dat zijn wortels in het Latijn heeft. Vandaar al die vreemde namen in deze regio. Er zijn ook Duitse benamingen, maar de trotse Engadiner gebruiken deze liever niet. Gelukkig is men wel zo praktisch, en spreekt iedereen ook Zwitser-Duits.
Dankzij een grote waterkrachtcentrale was er een goede stroomvoorziening en voldoende gemeentegeld om een skigebied te onderhouden op het hochalmgebied boven het dorp. Dit heeft ook gezorgd voor regelmatige investeringen. Alleen valt dat alles in het niet bij de investeringen van de laatste tien jaar. De oude gondels zijn vervangen door één nieuwe met meer capaciteit dan het voorgaande tweetal. De sleepliften zijn vervangen door snelle 6-zits stoeltjesliften. De nostalgische zitlift uit Ftan is ook vernieuwd, met behoud van karakter.
Het leeuwendeel van het gebied bevind zich boven de 2100m, op de hoge bergweides boven Ftan, Scuol en Sent. Veel gemoedelijke blauwe pistes, zeker niet te smal, met her en der leuke rode of iets moeilijker licht zwarte pistes. Wil je sportiever, ga dan naar de Salaniva en Champatsch. Wil je lekker rustig rondtoeren, ga dan de Motta af of daal nog verder af naar Ftan. Vanaf de Mot Da Ri loopt ook een prachtig brede blauwe glijbaan, die vroeger de Autobahn werd genoemd. De meest gevarieerde blauwe piste is ongetwijfeld die naar Ftan via de Prui. Vlakkere en steilere stukken wisselen elkaar af, net als bredere en smallere stukken.

Een goede keuze voor de beginnende wintersporter
Hoewel je altijd met de cabines naar boven zult gaan, is de Motta Naluns een goede bestemming om te leren skiën. Het gebied ligt op een zonneplateau, dus ligt vrijwel de hele dag in de zon. De blauwe pistes vanaf de Schlivera zijn breed en niet al te steil, zeker de 8 niet. Vanaf daar kun je zowel richting Ftan over blauw, als nog hogerop via de 13. Die ontsluit dan weer de blauwe 25, de vroegere Autobahn. Zo heb je bijna het hele gebied gehad. De Champatsch en de Salaniva hebben beide ook een blauwe variant, maar deze zijn een stuk uitdagender en zouden ook rood mogen kleuren. Daar staat tegenover dat één van de highlights, de Traumpiste (piste 33), niet meer dan een lichtrode piste is. Deze tien kilometer lange afdaling naar Sent overbrugt 1200m en gaat via hoogalpien terrein naar het zonneplateau waarop Sent is gelegen. De piste is op de steilere delen breed en overzichtelijk. Hierdoor kan vrijwel iedereen die de basis beheerst de panoramische afdaling doen. Beneden kom je tegenwoordig niet meer vlak bij de bushalte uit, maar moet je een heel stuk lopen. Of je stapt voor vijf Franc in de taxi die eigenlijk altijd klaarstaat.

De Traumpiste is nergens breed, maar wel heerlijk afwisselend en ruim genoeg

Is er ook nog wat uitdaging?
Wil je wat sportiever, sla de rode pistes op de Champatsch dan zeker niet over. Mooie hoogalpiene racebanen. En, zoals je overal in het gebied ziet, volgen ook deze pistes het landschap. Dit geeft mooi natuurlijk aanvoelende afdalingen. Zwart staat hier meermaals op de kaart, maar eigenlijk zijn alleen de 17, 23 en 24 (de FIS piste) echt zwart. De 7 is niet meer dan lichtrood. Wil je serieuze meters maken, dan kun je in één ruk vanaf de Mot da Ri naar het dalstation in Scuol. Aan het begin van de dalafdaling staat aangegeven dat deze rode piste alleen voor gevorderden is. Dat is geheel terecht, want deze lage op het zuiden gelegen piste is in goede conditie al sportief, laat staan als de sneeuw zacht en verbuckeld is later op de dag. Dan is het afzien, of juist lekker de benen voelen branden. De rode pistes zijn veelal wat gemoedelijker, maar maken wel goed gebruik van het terrein. Als geheel voelen de pistes daardoor aan alsof ze in de Dolomieten hadden kunnen liggen. Niet gek, want de Italiaanse grens kun je bijna zien liggen.

Horeca op en naast de piste
Halverwege vind je ook één van de beste restaurants van het gebied, gelijk genaamd aan de piste, met allerzins redelijke prijzen. Voor €25 euro heb je het tweegangen dagmenu en ook nog een halve liter drinken. En dan moet je je best doen om alles op te krijgen, zo veel. En altijd goed. De overige hutten en restaurants hebben allemaal een goed terras, maar eigenlijk kun je alleen bij La Motta ook fatsoenlijk eten. Après-ski op de berg is er ook, bij La Palma. En het hutje halverwege de Traumpiste is dat eigenlijk ook. Eten kun je hier amper, maar des te beter borrelen, maar dan zonder de herrie.

La Dolce Vita
Wil je uitgebreid eten kan dat het beste in de dorpen, waar diverse hotel-restaurants een lunchkaart voeren. ’s Avonds is er zelfs behoorlijke keuze. Met name in Scuol zijn er diverse goede restaurants met een mooie mix van lokale en Franse en Italiaanse keukens. Trek daar wel de beurs voor, want hier tref je het pijnpunt van Zwitserland. Een hoofdgerecht kost namelijk al gauw 40 Franc. Echter zijn er ook genoeg plekken waar je voor dit bedrag uitgebreid kunt dineren. Zeker als je voor zeer wisselende dagmenu’s gaat van de hotel-restaurants in de benedenstad gaat.
Naast een prima keuken heeft Scuol ook een mooi thermencomplex. Met thermaalbaden gevuld met water uit lokale bronnen. Een traditie die enkele honderden jaren teruggaat. Men kwam hier al in de 19e eeuw voor de gezonde lucht en heilzame bronwaters. Voor de genieters is er een ski+bad pas te koop, maar een enkel bezoekje kan ook. Naast pistes worden er meer winteractiviteiten aangeboden. Zo is er in Ftan een mooie rodelbaan, lopen er wandelpaden van alle drie de dorpen naar de Motta en is er – bij voldoende sneeuw – een uitgebreid loipenetwerk door het dal, helemaal tot aan de grens met Oostenrijk. In Tarasp vind je een mooi kasteel en een fijne sneeuwspeelweide. Voor de avonturiers zijn er paardentochten naar het met de auto ’s winters onbereikbare S-Charl. Vanaf daar kun je prachtige skitouren maken, of gewoon helemaal van de buitenwereld afgesloten genieten van de rust. Reserveer je hotelkamer wel op tijd, want al te veel kamers hebben de twee in de winter geopende hotels niet. Ook leuk is een ritje met de Bernina-Express. Het Zwitserse smalspoor met de treinen is een must voor elke treinfanaat.

Jeugdsentiment of actuele topper?
Met een hoofd vol geromantiseerde herinneringen kwam ik na jaren weer eens terug in dit skigebied. Ik vond het als kind altijd geweldig, en moet toegeven dat het inderdaad een heel goed opgezet skigebied is. Misschien niet voor de kilometervreters, maar wel voor de genieters. Na een korte tijd in de skischool kun je al snel alle liften doen, wat als kind natuurlijk geweldig is. De vele blauwe en lichtrode pistes zorgen dat je onbezorgd kan rondskiën, en de meeste hutten hebben hun zaakjes op orde. Elk dorp heeft zijn eigen gezicht, wat de sfeer weer ten goede komt. Openbaar vervoer is zoals je in Zwitserland mag verwachten goed geregeld. De trein stopt naast het dalstation en de bussen zijn bij de skipas inbegrepen. Dus wil je ’s avonds naar de rodelbaan in Ftan met de bus, dan kan dat. Omdat Scuol helemaal in een uithoek van Zwitserland ligt, is het er meestal vrij rustig. Ook naar Zwitserse maatstaven. Dat terwijl het prijspeil zeer op orde is. Een zesdaagse skipas kost iets meer dan €250, accommodaties zijn veelal betaalbaar (wel op tijd boeken), evenals skilessen. Alleen maar halleluja? Nee, de veelskiër zal toch wel wat kilometers tekort komen en het is toch al snel 12u reizen om er te komen. Daarnaast kosten de supermarkt, skiverhuur en trein een vermogen. Daar zijn wel oplossingen voor. Boodschappen kun je ook halen in Oostenrijk, en materiaal kun je vanuit huis of net zoals je boodschappen vanuit Ried meenemen. Op die manier heb je voor een goede prijs een erg goed skigebied, waar je zeker niet hoeft te vechten om ruimte. Een aanrader wat mij betreft.