Column: Een schuldig genoegen

We zitten alweer op een terras. En dat terwijl ik liever gewoon door ski. Maar we zijn met zijn allen op vakantie en dus passen we ons aan elkaar aan. En eerlijk is eerlijk, ik zit hier heerlijk. Dit is toch wel ons favoriete terras dit jaar. De jas kan wel uit, zo lekker is het. Als de ober naar onze tafel loopt, zegt onze jongste “we nemen toch wel apfelstrudel, hè?”. Daar heb je hem weer, met zijn apfelstrudel. Volgens mij is dat het enige woord Duits dat hij kent. “Nee hoor”, zeg ik, ferm de grenzen aangevend, “gaan we niet doen”.

“Ah pap”, mengt de middelste zich erin, “toe nou”. Ik weersta een kort moment van toegefelijkheid. Maar we zaten gister en eergister ook al aan de taart. En we eten hier twee keer per dag schnitzel en pasta. Straks moet de broek op de ‘vreethaak’. Niks ervan, we doen even een balansdag. “Maar het is toch vakantie en we skiën het er wel weer af”, doet de oudste ook nog een duit in de zak. En dat terwijl hij toch de meest wijze zou moeten zijn van het hele stelletje. We bestellen allemaal onze koffie en warme chocolademelk. Zie ik daar een licht verwijtende blik in de ogen van mij vrouw? Tja, die had natuurlijk ook zin in taart. Maar we trekken, heel opvoedkundig, één lijn.

De rest van de dag maken mijn lieve gezinsgenoten allemaal grappen: “Ik ga niet zo hard hoor, ik hoef nu geen calorieën te verbranden”, roept mijn vrouw. “Één appel zonder strudel voor Papa” en ik word “Pappel” genoemd. Nou kom maar op, hoor. Ik kan het hebben.

De volgende ochtend ski ik twee uurtjes alleen. Na een paar afdalingen krijg ik een beetje kramp in mijn kuit en ik moet ook naar de wc. Ik ben vlak bij de Grabnerhütte, dus dat komt goed uit. Eerst maar even zitten. Als de ober komt, krijg ik de onbedwingbare neiging wat lekkers te bestellen. Een stemmetje diep in mij fluistert: ”nou zeg, kan je toch niet maken”. Ik sus het stemmetje en geef snel mijn bestelling door: “ein Kaffee und ein Appfelstrudel” , “mitt Vanillesoße”. Ja, als je iets doet, moet je het goed doen. Nu maar hopen dat er geen gezinslid voor bij komt skiën…