De sneeuw roept!

Begin maart was ik van de ski’s gestapt met het idee dat het er op zat voor deze winter. Een seizoen met een paar geweldige trips werd afgesloten met de traditionele voorjaarsvakantie met het gezin. Hoewel ik inmiddels uit ervaring heel goed weet dat er in maart en april nog geweldig te skiën valt, lukt het niet ieder jaar om te gaan profiteren van wat lekker lenteskiën.

Einde seizoen?

Werkzaamheden en andere verplichtingen hadden dat vorig jaar onmogelijk gemaakt en ik verwachtte dat dat ook dit jaar zo zou zijn. De spullen waren opgeruimd –tot genoegen van de echtgenote, die weleens baalt dat hier de halve winter skispullen in de gang staan-, de blogactiviteiten waren op een laag pitje gezet en de focus was met het zoeken naar een leuke accommodatie voor de voorjaarsvakantie van 2018 definitief verlegd naar het seizoen van 17/18.

Winter uit mijn hoofd

Terwijl ik de hele winter bovenop de weerberichten zit en goed volg wat de sneeuwhoogtes en de omstandigheden doen –en al helemaal van de gebieden waar ik die winter ga skiën-, zat ik de laatste drie weken nog maar half in de winter met mijn hoofd. Natuurlijk waren er nog vrienden en kennissen die nog naar de sneeuw gingen en mooie plaatjes twitterden en uiteraard kreeg ik nog lekkere beelden en jaloersmakende filmpjes binnen in de apps. Maar ik zag ook veel berichten van mensen die meldden dat het wel heel warm en slushy was, soms tot op grote hoogte. “Zomerskiën?, stond er onder een aantal foto’s van kennissen die zonder jas op de pistes stonden. Kortom: zelfs een wintersportfanaat gaat mentaal in zomerslaap.

De sneeuw roept!

Maar toen kwam vrij onverwacht toch nog de gelegenheid voorbij om een paar dagen op de latten te gaan staan, diezelfde latten die ik al opgeruimd had. Dat was even omschakelen. De zomerslaap van deze wintersportfanaat was echter blijkbaar toch nog niet zo diep, want het begon direct te kriebelen. Herinneringen aan eerdere trips in de lente, met geweldige condities tot vroeg in de middag, zalig cruisen op uitgestorven pistes en late lome lunches in de zon, brachten me al gauw weer in ski-stemming. “Waarom ook niet zeg”, dacht ik, al half op weg naar de zolder. De winter-sportkleding is tenslotte zo weer gepakt en de skischoenen zijn gerust niet onvindbaar weggestopt.
Vanuit de zomerslaap zat ik mentaal al snel weer op de pistes, zal ik maar zeggen. Dus zei ik “ja” op het voorstel van een paar dagen skiën in de Savoie. Nog even een wintersporttoetje van een mooi seizoen met “Franse” sneeuw onder de voeten in La Rosière en Val Thorens. Hoeveel overreding is daar voor nodig?

Condities?

Pas toen ik ja gezegd had, ging ik me afvragen hoe winters het er eigenlijk nog was. Niet dat ik me daarover zorgen maakte, want beide gebieden liggen hoog en ik weet uit ervaring dat het seizoen in die hoge Franse gebieden lang duurt en dat je juist nu de beste skidagen van je seizoen kunt beleven. Maar de uiterst wisselende condities van deze winter en al die berichten en appjes van de laatste tijd over de warmte en de slechter wordende pistes in veel gebieden, hadden me blijkbaar toch geconditioneerd. Hoe dan ook, ik was aangenaam verrast toen ik van de week de sneeuwhoogtes bekeek. Er ligt op de laagste pistes gewoon nog een meter sneeuw en op de toppen nog zo’n twee meter. Niets bijzonders voor de hoge delen van de Franse Alpen –sterker nog, er ligt gewoonlijk aan het eind van het seizoen nog veel meer-, maar ik was deze sneeuwhoogtes op mijn trips in deze meteorologisch bijzondere winter niet eerder tegengekomen. “Lekker dan”, was mijn reactie dan ook. Om te kijken hoe lenteachtig het was ging ik de weerberichten ook weer preciezer volgen. Prompt begon het te sneeuwen! Stond ik ‘s morgens de klok op zomertijd te zetten om vervolgens met een kop koffie op de bank te smullen van heerlijke webcambeelden. “Is dat nu, al die sneeuw?”, vroeg mijn vrouw verbaasd. “Ja schat, dat is nu”, zei ik verlekkerd.

En volgende week sta ik er met de skietjes in, dacht ik er even verlekkerd achteraan.