lang naar uitgekeken!

Toen vorig jaar duidelijk werd dat er geen skiseizoen 2020-2021 zou komen, spraken we af dat ze ons niet liggen zouden hebben dit jaar en namen we ons voor om begin december al te gaan skiën. We blokkeerden onze agenda’s van 2 tot 7 december, maar boekten nog niets: we zouden gaan waar er sneeuw genoeg lag en de zon zou schijnen!
En wat een geluk dat we niet hadden geboekt: Oostenrijk ging op slot, Zwitserland legde 10 dagen quarantaine op… bleven over: Frankrijk en Italië. Een eerste blik op Italië leerde ons dat op 3 december nog niet veel grote skigebieden zouden openen, en als ze openden, dan met niet meer dan 4 liften. In Frankrijk bleek dat vooral Tignes & L3V de grote kleppers waren die dan grotendeels of volledig geopend zouden zijn. Maar naargelang 2 december naderde, bleek hoe langer hoe meer dat Frankrijk te maken zou krijgen met een sneeuwdump van jewelste: op zich is dat wel goed voor de sneeuwcondities, maar als het constant sneeuwt wanneer je ter plekke bent, betekent dat ook dat je geen meter voor je ziet, wat het skiën toch een pak minder aangenaam maakt voor ons als pisteknallers.
Terug de focus op Italië dus… na lang zoeken kwam ik terecht bij Madonna di Campiglio: dit gebied had al wel een 20-tal km pistes beschikbaar op 3 december, maar zou op 4 december de volledige 150km openen! Daarbovenop werd er voor 3,5 dagen van de 4 mooi weer voorspeld. Enige nadeel: 12u rijtijd (zonder stops) voor 1.080 km… Maar dat hadden we ervoor over!
We hadden een specifiek hotel voor ogen met prachtige welness, helaas de namiddag voor vertrek bleek dat we nog maar 2 nachten konden boeken: contact opgenomen met de eigenaars en nog een fikse korting gekregen op de prijs van Booking, maar dus slechts voor 2 nachten. Zelfde verhaal bij ons tweede hotel: we zagen online de ochtend dat we het eerste hotel moesten verlaten dat er nog een betaalbaar hotel met welness beschikbaar was voor onze resterende 3 nachten: auto ingeladen, naar daar gereden (350m verder), ook daar korting gekregen op de prijs van Booking en vervolgens auto met bagage laten staan (we hadden onze skikledij al aan) en onmiddellijk met de shuttle bus van het hotel naar de lift… tip dus om toch telkens eens contact op te nemen met de hotels vooraleer via booking te reserveren.
Onze eerste skidag op vrijdag was er zo goed als niemand op de pistes: het leek soms wel alsof we het gebied hadden afgehuurd.

Die eerste dag werden de covid regels streng gecontroleerd: 3G werd niet bij aankoop van de skipas gecheckt, maar aan de dalliften: na controle kreeg je een bandje (braceletta) waarmee je de rest van de dag kon bewijzen dat je gecontroleerd was. Verder was een mondmasker verplicht in de liften, maar wanneer je met je eigen bubbel instapte of wanneer het zetelliften betrof, werd dit door de vingers gezien. De dagen erna toen het een beetje drukker werd, merkten we ook dat de Italiaanse liftbedienden de constante opmerkingen geven over de mondmaskers beu geraakten: al naargelang welke medewerker je aan de gondel trof, werden nonchalante skiërs er al dan niet op gewezen om hun mondmaskers op te zetten. Mensen die een buff of sjaal om hun mond/neus hadden, werden met rust gelaten. Aan de zetelliften in open lucht deden we zelf onze maskers ook niet op en kregen we nooit een opmerking. Ik moet hier wel bij vermelden: we stonden daar telkens alleen met die liftbedienden op enkele meters van ons en dus eigenlijk steeds voldoende afstand.
Het skigebied zelf: geweldig!! Zeer afwisselend gebied met overwegend lange, brede cruisepistes. Hier en daar wat vlak voor snowboarders, maar voor skiërs genieten met de grote G: boven de boomgrens, tussen de bomen, steil zwart, golvend blauw en carvend rood… en dat met weinig volk en dus veel plaats op de pistes om door te knallen en je eigen lijn te kunnen skiën, super! Je kan er ook mooie tochten maken tussen Madonna di Campiglio, Marilleva, Folgarida en Pinzolo. Onze laatste skidag deden we deze vier dorpen aan op 1 dag en haalden we liften inclusief meer dan 80km met onze trackers.

We vertrokken elke dag bij Monte Spinale, gingen tot helemaal boven op de Passo Grosté en daalden dan opnieuw af om over te steken naar de Pradalago: van daaruit verschilde onze trip dan van dag tot dag.
Eindigen deden we telkens weer aan de ronde après skibar onderaan de Monte Spinale. Alle skiliften staan vrij goed geplaatst zodat je nergens moet prikken om er te geraken. Tip: van de Pradalago kan je in 1 trek via de leuke pistes/paden 55 (met een tunneltje) en 79 afdalen tot aan de voet van de Monte Spinale.
Wat mij wel verbaasde, was de horeca: in het weekend konden we in Madonna di Campiglio in geen enkel restaurant meer binnen om 20u: mensen stonden tot buiten aan te schuiven. Nochtans op de pistes was het relatief rustig. We zijn dan nog enkele uren gaan aperitieven. De twee avonden ervoor werden we bediend door 10-tallen obers in quasi lege restaurants die blijkbaar aan het oefenen waren voor het grote werk tijdens het seizoen, wat een contrast. Ik vraag mij af hoe het er hier dan aan toe gaat tijdens de kerst- en krokusvakanties qua drukte als het in december al zo druk is… Zelfde verhaal in de bergrestaurants: rond 12u30 hadden we telkens nog net 1 tafeltje vrij (door de koude was het wel telkens binnen eten) en moesten we 1 keer zelfs 20min aanschuiven. Aanrader is de ‘Pizza Maxi’ op de Monte Spolverino! Een gigantische pizza waar we met 4 van aten.
Covid regels in de horeca zijn in Italië gelijkaardig aan België: mondmasker op tijdens verplaatsingen, maar geen sluitingsuur en geen maximum aantal personen aan een tafel.
Zeer tevreden en voldaan keerden we na 4 volle skidagen terug naar huis: weer een lange rit, maar wat had deze shortski deugd gedaan! Op zondagmorgen (skidag 3) werden we ‘s morgens zelfs verrast met 10cm verse sneeuw. Volgend jaar hetzelfde plan, hopelijk is tegen dan Oostenrijk weer open…